1910 yılında Fransa´da Jan-Klod adında, 55 yaşında bir adam yaşıyordu.

Bu adamın üst üste hem karısı hem de oğlu ölmüştü. Adamın üzüntüsü sonsuzdu. Sanki bulunduğu kasabanın her yeri ona eşini ve çocuğunu andırıyordu. Buna dayanamıyordu. “Provans” bölgesinin ıssız kalmış yüksek yerlerine gidip orada çoban olarak yaşamaya karar verdi. O bölgede hemen hemen hiç insan yaşamıyordu ve Jan-Klod tek başına olacaktı. Jan-Klod evini sattı, Provans bölgesine gidip birkaç koyun satın aldı ve çoban oldu. Yalnızlığa ve sessizliğe alışmaya başladı. Her gün hayvanlarıyla yer yer geziyordu.

Provans bölgesinin yüksek yerlerinde niçin ağaç bulunmuyordu? Niçin tarlalar yoktu? Neden burada birkaç çalı ve otlardan başka hiçbir şey yetişmiyordu? Jan-Klod şunları öğrendi:

Provans bölgesi aslında verimli bir bölgeydi. Akdeniz sahillerinde büyük zeytinlikler ve bağlar bulunuyordu. Her tür meyve ağaçları bölgenin zenginliklerinden sayılırdı. Yüksek yerleri koskocaman ormanlar kaplıyordu. Evet, eskiden orası çok verimliydi. Ama bir gün bölgeye çabuk zengin olmak isteyen insanlar geldi. Başladılar o ormanlardaki güzel ağaçları kesmeye. Odunlarından mangal kömürü yaptılar. Odun kömürü çok iyi bir fiyata satılıyordu. Bunu duyan başka insanlar da bölgedeki ormanlara akın edip yavaş yavaş bütün ağaçları kesip odun kömürü haline getirdiler. Kesilen ağaçların yerine yenisini yetiştirmek kimsenin aklına gelmiyordu, kimse bu zahmete yanaşmıyordu. Ne diye uğraşsınlar ki? Orman diye bir şey kalmayınca yağmurlar azaldı, araziler kurudu ve hemen hemen çöl gibi bir duruma dönüştü. Yapılacak iş kalmayınca insanlar bölgeyi terk edip başka yerlerde iş aramaya gittiler.

Koyunlarıyla her gün yer yer gezen çoban, “Acaba yüz yıl önce buranın manzarası neye benziyordu?” diye derin derin düşünüyordu. Bir gün kendi kendine, “Ben buralara her gün yüz tane ağaç tohumu ekeceğim” diye karar verdi. İlk fırsatta birkaç tane boş çuval sağladı ve küçük bir ormanın bulunduğu bir yere gitti. Çok görkemli birkaç meşe ağacı görünce sevindi. Ağaçların altında bulunan palamutları toplayıp üç büyük çuval doldurdu. Sonra işe başladı. Her gün koyunlarıyla çıkıp gittiği yerlerde palamut ekti.

Üç yıl geçti. Bir gün genç bir gazeteci Provans bölgesinin yüksek yerlerinde tek başına gezmeye çıktı. Eskiden orada yollar vardı, ama insanlar orayı terk ettikten sonra artık bu yollar kullanılmıyor ve çoğu yerlerde gözükmüyordu. Genç adam çok yürümüştü, nereye gideceğini, nasıl döneceğini şaşırmış, yanında taşıdığı su da tükenmişti. Ne yapacaktı şimdi? Bu kötü durumda iken genç gazeteci Jan-Klod´a rastladı. Her günkü gibi, Jan-Klod hem koyunlarını gütmekle, hem de toprağa palamut ekmekle uğraşıyordu. Bu çoban çok özel bir kişiydi. Az konuşuyordu. Ama her halinden, bu çobanın içi rahat ve hayatından memnun olduğu anlaşılıyordu. Koyunlarıyla her gün bu ıssız yerleri dolaşıyor, ama canı sıkılmıyordu, çünkü bu dolaşmalarının hiç de boşuna olmayacağını biliyordu.

Genç adam, meşe palamudu eken bu çobana hayran oldu. Yirmi dört saat kadar onunla birlikte kalabilmek için rica etti. Jan-Klod kabul etti. Akşam hayvanlarının ihtiyaçlarını gördükten sonra, çok sade bir yemek hazırladı, birlikte yediler. Yatmadan önce Jan-Klod palamut çuvalını açıp yüz tane kusursuz, çatlaksız palamut seçti. Sonra onları bir leğene döktü ve leğeni su ile doldurdu. Yumuşasınlar diye meşe palamutlarını sabaha kadar suyun içinde bıraktı. Amacı, ekildikten sonra palamutların çabuk filizlenip büyüyerek fidan olmalarıydı.

Erken yatıp erken kalktılar. Ekmek, peynir ve su, bir de meşe palamutlarını ve sivri uçlu bir demir çubuğu yanlarına alarak sürüyle birlikte yola koyuldular. Belli bir yere varınca Jan-Klod sivri uçlu demirle toprakta bir delik açıp deliğin içine bir palamut ekti. Birkaç adım ilerleyip başka bir palamut daha ekti. Jan-Klod konuşmaya alışık değildi. Ama genç adam sabırla sorularını tekrarlıyordu ve Jan-Klod´dan şunları öğrenebildi:

Üç yıldan beri Jan-Klod her gün yüz tane meşe palamudu ekmişti. Demek ki, aşağı yukarı yüz bin palamut ekmişti. Yüz bin palamuttan yirmi bin tanesi sürüp fidan olmuştu. Yirmi bin fidandan aşağı yukarı yarısını kurt, böcek ya da daha büyük hayvan yemişti. Geriye kaldı on bin fidan. Önce tamamen boş olan arazide şimdi on bin meşe fidanı büyümekteydi.

Genç adam Jan-Klod´la ilk tanıştıktan sonra artık her birkaç yılda bir ikisi buluşuyorlardı. Yaşı ilerleyen gazeteci sonra ağaç tohumu eken o çoban hakkında şunları bildirdi:

Jan-Klod yalnız meşe palamudu ekmedi. Ihlamur ağacının tohumları, ceviz ve kestaneler de ekti. Kavak, akasya, söğüt ve incir ağaçlarının tohumlarıyla da denemeler yaptı. Hangi toprağın, hangi yerin hangi çeşit ağaç için elverişli olacağını araştırdı. Jan-Klod hem Provans bölgesinin ovalarında, hem de tepelerinde ve yüksek yerlerinde çeşit çeşit orman ağaçları yetiştirdi. Bıkmadan, özenle, titizlikle, sadakatle, sevgiyle ve iç huzuruyla gün be gün bu gönüllü işi sürdürdü. “Bana ne olacak? Karşılığımı kim verecek?” gibi düşüncelerle meşgul olmadı. İçtenlikle kendini bu orman işine vermişti. Jan-Klod 88 yaşına kadar çalışıp yetiştirdiği ormanda öldü. 33 yıl boyunca aşağı yukarı bir milyon altı yüz bin ağaç yetiştirmişti. Henüz meşeler kocaman meşeler olmamıştı, ama kilometrece uzanan genç ormanlar meydana gelmişti. Orman olunca yağmurlar da çoğaldı. Yeni ormanlarda hayvanlar besin ve koruma ihtiyaçlarını karşılayabildiler. İnsanlar da tekrar o bölgeye yerleşip kendilerine ev kurdular, bahçelerine su getirttiler, geçimlerini sağlayabildiler.

Değerli kardeşler, bozulmuş, ıssız olmuş bir dünyaya iyi tohumlar ekmeye Tanrı bizi de çağırmış mıdır? Bizi de görevlendirmiş midir? Öyleyse, elimizdeki tohumlar nelerdir? Tohumlarımızı ekeceğimiz araziler nerede? Palamutları eken Jan-Klod´un öyküsünden neler öğrenebiliriz?

Rabbimizin çağrısından, görevlendirilmiş olduğumuzdan emin olduktan sonra Jan-Klod´dan öğreneceğimiz ilk şey şudur:

Gitmeliyiz, ekmeliyiz! Bugün hava yağmurlu, bugün çok sıcak, bugün yorgunum demeden git, ek. Otuz yıl boyunca tohum ektikten sonra, gene de tohum ekmeyi sürdür. Ekilmemiş araziler çoktur. Yorulmadan, yılmadan görevimize devam etmemiz için Rab gücümüzü arttırsın.

Jan-Klod´un ektiği tohumlardan ancak yüzde onu büyüyen fidanlar oldu. Peki, ektiği tohumların yüzde doksanına yazık değil miydi? Jan-Klod, tohumların yüzde doksanına bakıp “Değmez, boşuna zahmet ettim, keşke tohumlarımı ekmeseydim” demezdi. Jan-Klod tohumların yüzde onuna baktı. Her ne kadar yetişen fidanlar küçükse de, Jan-Klod iç gözüyle yıllar sonra yetişecek meşe ormanını gördü. Orada milyonlarca palamut olacaktı. Günde doksan palamudu boşuna ekmişse bile, bunlara üzülmezdi. Peki, çok zahmet etmedi mi? Evet, çok yoruldu. Ama büyük bir orman olacak diye, seve seve işini sürdürdü. — Bizler bazen işimizin meyvesini görmeyince yorulur, “galiba değmez” deriz, “zahmetimin karşılığı çok küçüktür” diye kimi vakit tohum çuvalımızı bir köşeye bırakmak istiyoruz, değil mi? Rab bizi sonsuz bir egemenlik için işlemeye çağırdı. Aynı zamanda bize büyük vaatlerde bulundu. Örneğin:

• “İyilik yapmaktan usanmayalım. Gevşemezsek mevsiminde biçeriz.” Galatyalılar 6:9
• “Şunu unutmayın: Az eken az biçer, çok eken çok biçer.” 2 Korintliler 9:6
• “Gözyaşları içinde ekenler, sevinç çığlıklarıyla biçecekler; ağlayarak tohum çuvalını taşıyıp dolaşan, sevinç çığlıkları atarak demetlerle dönecek.” Mezmur 126:5-6

Olabilir bu dünyada beklediğimiz demetleri görmeyeceğiz. Ama Rabbimizin huzuruna vardığımızda biçme zamanı olacak, sevinç çığlıklarımızı atacağız. Rabbin o gün bize sevinçle “Aferin” demesi de zahmetlerimizin ve sadakatimizin çok özel bir karşılığı olacak. İsa Mesih talantlar benzetmesinde şöyle dedi:

“Efendisi ona, ‘Aferin, iyi ve güvenilir köle!’ dedi. ‘Sen küçük işlerde güvenilir olduğunu gösterdin, ben de seni büyük işlerin başına geçireceğim. Gel, efendinin şenliğine katıl!’“ Matta 25:21

Ahmet sokakta yolun kenarında oturmuştu. Burası, onun doğduğu ve büyüdüğü mahalleydi. İki sokak ilerideki kırmızı tuğlalı evde dünyaya gelmiş, o evde anne ve babasıyla çok mutlu günler yaşamıştı. Evlerinin bahçesindeki çiçekleri çok iyi hatırlıyordu. Öylesine güzel ve canlı renkleri vardı ki! Ya mis gibi kokuları? Gözlerini kapadı, çiçeklerin o mis kokusunu ciğerlerine çeker gibi derin bir nefes aldı. Evlerinden sokağa doğru uzanan o dar yolda bisiklete binmesini öğrenmişti. Babasının bu bisikleti alması hiç de kolay olmamıştı. Bunun için çok çalışması gerekiyordu. Bin bir zorluklarla dişinden, tırnağından arttırdığı parayla satın aldığı bisikleti Ahmet’e armağan ettiği gün babacığının gözlerindeki o pırıltıyı ve yüzündeki o inanılmaz mutluluk ifadesini nasıl unutabilirdi ki! Çok seviyordu babası onu!

Zaman hızla akıp gitmiş, Ahmet büyümüş, gelişmiş, koskocaman bir delikanlı olmuştu. Kendisiyle birlikte istekleri de büyüyordu. Çalışmaya, para kazanmaya başlamıştı. İyi para kazanıyordu. Bisikletin yerini şimdi motosiklet almıştı. İstediği şeylere sahip olmak pek de zor değildi onun için. Ama nedense bunların hiçbirisi onun mutlu olmasına yetmiyordu. Evdeki yaşantısı onu sıkıyor, bunaltıyordu.

“Bıktım artık” diye mırıldandı kendi kendine, “aynı yüzlerden, aynı işlerden, aynı komşu ve akrabalardan. Bu monoton yaşantıdan sıkıldım.”

Zamanını geç saatlere dek diskoteklerde, kumar masalarında ve içki âlemlerinde geçiriyor, gece yarılarına doğru eve geliyordu. Bazen günlerce eve gelmediği de oluyordu. Ahmet’teki bu olumsuz değişiklik anne ve babasını üzüyor, harap ediyor, için için ağlatıyordu. Ne yazık ki, ellerinden hiçbir şey gelmiyordu. Artık kararını vermişti Ahmet. Buralardan çok uzaklara gidecek, büyük bir kente yerleşip orada istediği gibi gönlünce yaşayacaktı.

Anne ve babası yolun ağzında durmuş, acı dolu bakışlarla, çaresiz bir şekilde biricik oğullarının ardı sıra bakıp ona el sallıyorlardı. Gözyaşları yanaklarından aşağıya doğru süzülüyor, anlatılması güç bir acı yüreklerini kasıp kavuruyor, kor gibi yakıyordu.

“Yolun açık olsun! Tanrı seni korusun oğlum. Güle güle!”

Ahmet’in gidişinin üzerinden uzun yıllar geçmişti. Ne bir mektup, ne de bir haber vardı ondan. Babası Ahmet’in nerede olduğunu bile bilmiyordu. Çok özlüyordu oğlunu. Ona olan özlemi gitgide büyüyordu. Nerelerdeydi, nasıldı, ne yapıyordu acaba? Öylesine merak ediyordu ki, bazı geceler onu düşünmekten gözlerine uyku girmiyordu. Ara sıra Ahmet de onları hatırlıyordu. Annesini, babasını, evini, kasabasını ve arkadaşlarını… Düzensiz ve kötü yaşantısı onu yıpratmış, perişan etmişti. Bedeni zayıf düştüğü için sık sık hastalanıyordu. Açlık ve parasızlık ise canına yetmişti. Sefalet içinde yaşıyordu. Arkadaşları, tanıdıkları ve tüm dostları teker teker ondan uzaklaşmışlardı. Artık çaresiz ve yapayalnızdı. Anne ve babası geldi aklına. Yanlarına dönebilirdi. Ancak onlar kendisine yardım edip borç para verebilirlerdi. Sonunda kararını verdi. Kendisi için gerekli olan birkaç eşyasını toplayıp yola koyuldu.

Uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra nihayet kasabasına varmıştı. Evlerinin kapısına geldiği zaman biraz heyecanlıydı. Anne ve babasına geleceğinden hiç söz etmemişti.

“Anne, baba! Ben geldim, oğlunuz Ahmet! Kapıyı açın lütfen!”

Ahmet’in sesini duyan anne ve babası kulaklarına inanamadılar.

“Duydun mu bey? Yanılmıyorsam bu Ahmet’in sesi!”

“Evet, hanım, Ahmet bu!”

İkisi birden sevinç içerisinde kapıya doğru koştular. Kapıyı açıp oğullarını karşılarında gören anne ve baba gözlerine zor inanıyorlardı. Hasretiyle yanıp tutuştukları biricik oğulları şimdi karşılarındaydı.

Babası: ‘Ahmet’im, canım oğlum!’ diyerek oğlunun boynuna sarıldı ve onu defalarca öptü, kokladı, bağrına bastı. Annesi de gözyaşları içerisinde oğlunun boynuna sarıldı, öptü ve doyasıya ağladı. Ama bunlar sevinç gözyaşlarıydı.

Anne ve babasının Ahmet’e göstermiş olduğu bu sevgi ve ilgi onu çok utandırmıştı. Yıllarca onlardan uzaklarda yaşamış, onlara ne bir haber ne de bir mektup yollamıştı. Onları merak ve üzüntü içerisinde bırakmıştı. Ama onlar bu konuda tek bir söz bile etmeyerek Ahmet’i mahcup etmek istememişlerdi. Tüm bu şeyler Ahmet’i derin derin düşündürüyordu. Onlardan nasıl borç para isteyebilirdi? Vazgeçti bu düşüncesinden, borç para istemeyecekti onlardan.

Gelişinin üzerinden tam iki hafta geçmişti, paraya öyle gereksinmesi vardı ki! Anne ve babası o gün evde yoktu. Yandaki komşularına gelen bir misafiri görmeye gitmişlerdi. Ahmet evde yalnızdı. Babasının dar gün için biriktirmiş olduğu paranın yerini daha önceden öğrenmişti. Bu, onun için kaçırılmaz bir fırsattı. Fırsattan yararlanarak babasının paralarını aldı, cebine koydu, eşyalarını toplayıp apar topar oradan uzaklaştı. Kimse onu görmemişti. Uzaklara, çok uzaklara gidecekti artık.

Aradan yine yıllar geçmişti. İşler Ahmet’in istediği gibi gitmemiş, işlediği büyük bir suç nedeniyle tutuklanarak cezaevine düşmüştü. Cezalı olarak orada geçirdiği uzun yıllar içerisinde çekmiş olduğu acı ve sıkıntılar onu olgunlaştırmıştı. Yaşamış olduğu günah dolu yaşamın ve sorumsuzca attığı yanlış adımların faturasını uzun yıllar demir parmaklıklar ardında geçirerek ağır bir şekilde ödemişti. Yaptıklarından çok pişmandı. Düşünceleri ve yaşama bakış açısı tamamen değişmişti. Artık cezasının sonuna yaklaşıyordu. Son birkaç günde zaman geçmek bilmiyor, geçen her dakika bir asır gibi uzun geliyordu ona.

‘Cezaevinden çıktıktan sonra gidecek bir yerim yok!’ diye düşündü kendi kendine. Anne ve babasını anımsadı. Ne çok özlemişti onları. Evi, sımsıcak yuvası, sevgili anne ve babasının eşsiz bir sevgiyle bakan o sevecen bakışları canlanıvermişti gözlerinin önünde. Derin bir iç çekti. Her şey burnunda tütüyordu. Kırmızı tuğlalı evleri, kasabaları, komşuları ve dostları… Acaba anne ve babası yaşıyorlar mıydı? Hâlâ o evde mi oturuyorlardı? Onlar hakkında hiçbir şey bilmiyordu Ahmet.

‘Oraya döndüğümde beni görmek isteyeceklerini hiç sanmıyorum’ diye mırıldandı kısık bir sesle.

Nihayet Ahmet’in beklediği gün gelip çatmıştı. Cezaevindeki arkadaşlarıyla teker teker vedalaştı, kapılar açıldı ve Ahmet elinde çantasıyla dışarıya çıktı. Özgürdü artık. Tek arzusu anne ve babasının yanına dönmekti. Öncelikle kendisine kalacak bir yer ve geçimini sağlaması için bir de iş bulmalıydı. Ne de olsa yolculuk için para gerekiyordu. Tanrı’ya şükürler olsun ki, iş bulması pek uzun sürmedi. Artık bir işi vardı ve kazanıyordu. Yavaş yavaş kendisi için gerekli olan parayı toplamaya başladı.

Aradan haftalar, aylar geçmişti. Kasabasına dönmek için Ahmet’in karşısına birçok fırsat çıkmıştı, ama ailesinin yanına dönecek cesaret bulamamıştı kendisinde. Onlara hangi yüzle dönecek, yapmış olduğu bunca kötülükten sonra yüzlerine nasıl bakacaktı? Çok utanıyordu.

‘Zavallı anne ve babacığım… Ne kadar çok üzdüm onları! Tüm bu olanlardan sonra beni görmek isteyeceklerini nasıl düşünebilirim?’ diye düşündü kendi kendine.

Bir gün, yakında anne ve babasının kasabasına gidecek olan bir arkadaşına rastladı. Arkadaşı ona:

“Arabada yer var, sen de benimle gelmek istemez misin, Ahmet?” diye sordu. Bu haber oldukça heyecanlandırmıştı Ahmet’i. Fazla düşünecek zamanı yoktu. Sabah erkenden yola çıkılacaktı. Ani bir kararla:

“Evet, geliyorum!” diye yanıt verdi Ahmet. Sevinçle el çakıştı iki arkadaş.

Ertesi sabah yola koyuldular. Uzun ve neşeli bir yolculuk yapmışlardı. Kasabasına çok yakın olan bir yerde durdular. Ahmet arabadan indi, arkadaşına teşekkür etti, onu kucaklayarak vedalaştı. Ne yapacağını bilemiyordu. Düşünceleri karmakarışıktı. Sonunda, anne ve babasına bir mektup yazmaya karar verdi.

‘Sevgili anne ve babacığım,

Cuma günü mahallenize geleceğim. Orada oturup oturmadığınızı, ayrıca beni görmek isteyip istemediğinizi de bilmiyorum. Sizleri çok üzdüğümü ve size çok acı çektirdiğimi biliyorum. Bu yüzden karşınıza çıkmaya utanıyorum. Eğer beni görmek istiyorsanız, Cuma günü sabahtan evinizin penceresine beyaz bir mendil asın. Bu, beni kabul edeceğinizin bir belirtisi olacaktır.

Sizleri çok seven ve özleyen oğlunuz Ahmet..’

Bu kısacık mektubu yazmak asırlar kadar uzun gelmişti Ahmet’e. Sonra kalktı ve mektubu postaya verdi. Bir gün bekledikten sonra Perşembe günü otobüse bindi. Akşama doğru kasabaya vardı. Geceyi geçirmek için bir ağacın altına uzandı. Gözünü bir türlü uyku tutmuyordu. Ne olacaktı? Mendili asacaklar mıydı? Onu kabul edecekler miydi? Nasıl karşılayacaklardı onu? Birbirlerine neler söyleyeceklerdi? Tüm bu sorular Ahmet’in düşüncelerinde defalarca tekrarlanıyor, tekrarlanıyordu.

Şafak sökmeye başlamıştı. Ahmet’in gözkapakları ağırlaştı, sonra da derin bir uykuya daldı. Uyandığı zaman güneş tepelerin arkasından yükselmeye başlamıştı. Ahmet’in her tarafı ağrıyordu. Kalktı ve ağır adımlarla mahallesine doğru yürümeye başladı. Evlerinin iki sokak aşağısına gelince durakladı, sonra ani bir kararla yolun kenarına oturdu. Bekleyecekti. Kasaba uyanıyordu. İnsanlar işlerine gitmeye başlamış, bazıları da alışveriş yapmak için az ilerde kurulan pazar yerine doğru ilerliyorlardı. Birkaç adım yürüse uzaktan kırmızı tuğlalı evlerini görebilecekti. Ahmet buralara uğramayalı yıllar oluyordu. Kim bilir belki o ev yoktu artık, belki de başkaları oturuyordu orada.

Ahmet kalktı, tekrar yürümeye başladı. Sokağın başına gelince orada durdu. Kırmızı tuğlalı evleri görünüyordu. Yüreği sevinçle dolmuştu. Ama çok tuhaf! Evin duvarları beyazlara bürünmüştü. Ahmet birkaç adım daha yaklaştı. Şimdi her şeyi daha iyi görebiliyordu. Evin sokağa bakan duvarlarına ve pencerelerine o kadar çok beyaz şeyler asmışlardı ki, evin duvarları zor görülüyordu. Beyaz yatak çarşafları, beyaz masa örtüleri, beyaz mendiller, havlular ve perdeler. Ahmet şaşırıp buna bir anlam veremiyordu. Bu kadar çok beyaz örtüyü nereden bulmuşlar ve neden oraya asmışlardı? Üstelik evin kapısı da sonuna kadar açıktı. Birden durumu kavradı. Tüm bu örtüleri onun için asmışlar, kapıyı da onun için açık bırakmışlardı…. Kalbi sevinç ve heyecandan yerinden fırlayacak gibiydi. Önce ürkek adımlarla eve doğru yürüdü, sonra sokaktan evlerine giden dar yolu koşarak geçti ve açık kapıdan içeriye girdi.

********

Sorular:

1) Bu öykü size İncil kitabındaki hangi öyküyü anımsatıyor?

2) Bu öyküye benzeyen öykü İncil kitabının neresinde bulunmaktadır?

3) “Beyaz bir mendil” öyküsündeki babayı Tanrı’ya benzetiyor musunuz? Eğer yanıtınız evet ise, hangi yönlerini benzetiyorsunuz?

4) Bizim durumumuz da ‘Beyaz Mendil‘ öyküsündeki oğlun gibi midir? Öyle ise hangi yönlerde onunla benzerlik gösteriyoruz? Tanrı’nın bize olan eşsiz sevgisi ve iyilikleri karşısında O’nu gerektiği gibi seviyor ve O’na itaat ediyor muyuz? Yoksa O’na acı mı çektiriyoruz?

5) Tanrı’dan ayrıldıktan sonra, O’na tekrar dönebiliyor muyuz? Tanrı’nın kapısı bize her zaman açık mıdır?

6) Asılmış olan beyaz mendil (veya beyaz çarşaf) dünyanın her tarafında barışı simgelemektedir. Babasının Ahmet’le barışmaya hazır olduğu gibi, Tanrı da bizimle barışmaya hazır mıdır? Acaba bizler Tanrı’yla barışmaya hazır mıyız?

7) Tanrı, Kendisi’nden uzaklaşmış olan çocuklarını bağışlar mı? Kaç kere bağışlar?

8) Böyle bir göksel Babamızın olması ve bizlere bu şekilde davranması seni sevindiriyor mu? Tanrı’nın bizi olduğumuz gibi kabul etmesine seviniyor musun?

9) Sen de göklerdeki Babamıza benzemek istiyor musun? Sana karşı borçlu ya da suç işlemiş olan insanları, Tanrı’nın seni bağışladığı gibi, bağışlamaya hazır mısın? Tanrı’nın seni kabul ettiği gibi, sen de sana dönen kardeşini kabul edecek misin?

10) Göklerdeki Babamıza benzer olmak için Kutsal Ruh’un seni değiştirmesine ve seni sevgisiyle doldurmasına izin veriyor musun?

Bir kardeşimiz şöyle demişti: “Kardeşini bağışlamayan bir kişi şeytanın ekmeğine yağ sürer.”

Kutsal Kitap’tan ayetler:

İsa, “Bana geleni hiç geri çevirmeyeceğim” dedi (Yuhanna 6: 37).

“Tanrı’nın melekleri, Tanrı’ya dönen günahlı bir insan için sevinç duyacaklar” (Luka 15: 10).

“Sevinmek ve eğlenmek gerekti, çünkü bu kardeşin ölmüştü, yaşama döndü, kaybolmuştu, bulundu” (Luka 15: 32).

“Günahımız yoktur dersek kendi kendimizi aldatırız; ama günahımızı açığa çıkarırsak, güvenilir ve adil Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her kötülükten arındıracaktır” (1 Yuhanna 1: 8-9).

“Tanrı sevgidir” (1 Yuhanna 4: 8).

“Tanrı, bize olan sevgisini böyle kanıtlıyor: Biz daha günahlı (O’ndan uzak) iken Mesih bizim için öldü” (Romalılar 5: 8).

“Rabbi bulunabilirken arayın; yakınken O’na seslenin. Kötü kişi kendi yolunu ve sapmış kişi kendi düşüncelerini bıraksın ve Rabbe dönsün, Rab ona acıyacak, o kişi Tanrı’mıza dönsün, çünkü O bol bol bağışlar” (Yeşaya 55: 6-7).

“Tanrı sizi Mesih’te bağışladığı gibi, siz de birbirinizi bağışlayın” (Efesliler 4: 32).

“Mesih sizi kabul ettiği gibi, O’nun yüceltilmesi için siz de birbirinizi böyle kabul edin” (Romalılar 15: 7).

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

Bir zamanlar bir ağanın yöresinde bir pınar bulunmuş. Pınarın hem suyu çok bolmuş, hem de yeri yöreden geçen kervan yoluna çok yakınmış. Pınarın bulunduğunu duyan ağa bir hayır iş yapmak istemiş ve adamlarının pınar üzerinde güzel bir çeşme yapmalarını emretmiş.

Bir müddet sonra çeşmenin yapılışı tamamlandığında ağa bakmaya gitmiş. Ağa çeşmenin berrak mı berrak, tatlı mı tatlı suyunu içince bir hayli coşmuş, adamlarına, “Bu çeşmenin üzerine, ‘İşte, burada ab-ı hayat vardır. Bu sular pak ve hayat vericidir. Kim bu sudan içerse sonsuza dek susamaz, herkes gelsin içşin.’ diye bir lehva yazın” diye emretmiş.

Bir iki yıl geçmeden, deprem mi olmuş yoksa başka bir sebepten mi bilinmiyor, ama o pınarın suları zehirlenmiş. Çeşmeden içen kişi ya çok feci hastalanıyor, ya da ölüyormuş. Bu durum yıllar sürmüş. İşin tuhaf tarafı da, ağa ne çeşmeyi kapatmış, ne de levhayı değiştirmiş.

Böyle durumda, ağa hakkında ne diyebiliriz?

Haşa, Allah Tevrat’ın, Zebur’un ve İncil’in değiştirilmesine izin verir mi hiç?

Eski zamanlarda Doğu’da bir Vilayet varmış. Oradakiler yabanı ve isyancı oldukları için Padişah tarafından hepsi zincire vurulmuş. Ellerindeki ve ayaklarındaki zincirler bütün hareketlerini etkiliyormuş. Yataktan kalktıklarında, giyindiklerinde, yemek yediklerinde, çalışmaya başladıklarında, zincirin sesi, zincirin dokunuşu, zincirlerin engeli hissedilmekteymiş. Rüyalarında zincir, düşüncelerinde zincir varmış. Yalnız hayallerinde bazen zincirsiz bir hayat fikri edinmişler. İnsanlara zincirler birer büyük kilit ile takılmış, kilidin anahtarı ise Padişah tarafından dağın tepesindeki büyük kayaya konulmuş. Köylüler zincir yüzünden uzun yürüyüş yapamaz, kayaya tırmanamazlarmış. Bu konuda Padişah’a bir dilekçe bile sunamamışlar. Onlara her şey zor ve kapkara görünüyormüş. Yalnız kilit onlara umut veriyormuş.” Kilit açmak için bir anahtar olduğunu unutma. Bir gün biz yine serbest, kuşlar gibi hür olacağız”, diyorlarmış.

Günün birinde köyde büyük heyecan başlamış. Köyün Demirci Ustası öbür köydeki akrabalarından bir kitap almış. Kitabın konusu “Serbest hareketler” adlı bir kaynak esermiş. Kitapta güzel ve iyi hareketlerin tarif edildiği görülmüş. Demirci bunu denemiş ve gerçekten bir süre sonra çok daha rahat, çok daha özgür hareket edebilmiş. “Harika! Harika!” diye bağırarak kitabın kurallarını herkese anlatmış. Bütün köy halkı bu kuralları tekrarlayarak çok daha iyi yaşamışlar. Fakat aynı zamanda birkaç kuralın zincir yüzünden yeterince yerine getirilemediği anlaşılmış. Aradan birkaç yıl geçmiş. Bazı köylüler kuralların iyi olduğunu anlamışlarsa da, gerçek Hürriyet’in bunun ötesinde olduğunu görmeye başlamışlar. Bazıları bu zor kuralları ihmal etmişler. Diğerleri ise bu kuralları harfiyen yerine getirerek bundan sonra Hürriyetlerine kavuşacaklarını düşünmüşler. “Görüyorsunuz ki, iyi bir başlangıç yaptık, devam edelim, bir gün hür olacağız.” demişler. Böylece aralarında bazen kavga çıkıyormuş,  kuralcılar hangi kuralın daha önemli olduğuna dair tartışmalar da yapıyorlarmış.

Bir gün bir yabancı gelmiş. Köylüler gibi görünse de; zincire doğal olarak vurulu değilmiş. Köylüler uzun bir zamandan beri serbest kişi görmemiş olduklarından bu olay onların garibine gitmiş. Kuralcılar da bu olayı çok kıskanmış, çünkü yabancı serbest olduğu için zor jimnastik hareketleri bile kolayca yapabiliyormuş. Onunla en önemli kurallar hakkında münakaşa etmişler. Yabancı onlara: “Sizin en büyük probleminiz kurallar değil, kilit açmaya ihtiyacınız var” şeklinde cevap vermiş. Ben kayaya gidip anahtarı getireceğim.” Ve öyle yapmış. Kayaya gidip anahtarı almış ve isteyen köylülerin kilidini açmış. Köylüler uzun zamandan beri zincire vurulmuş olduklarından hareketleri tuhafmış, tam serbest değilmiş. Ama yeni hayatı yavaş yavaş öğrenmişler.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Uzun zaman önce büyük bir ovada kurulu bir köy varmış. İklimin sıcaklığından dolayı ova bozkırmış. Rüzgar esince ince bir toz, duman gibi kalkarmış. Ova hep rüzgarlı olduğu için toz bulutu hemen hemen her zaman köyü kaplarmış. Toz, köylüler için büyük bir belaymış. Pencerelerini ve kapılarını kapamalarına rağmen, toz bir aralık bulup evin içine girer, kap kacağın ve eşyaların üstüne konarmış. Yalnız kaynaktaki su billur gibiymiş. Ancak su kovalarla eve taşındıkatn sonra toz nedeniyle kirlenirmiş.

Fakat bu toz bildiğimiz kum gibi değilmiş, aynı zamanda zehirli bir maddeymiş. Köylülerin gözlerini körleştiren, yemeklerinin tadını bozan, ciğerlerini, midelerini hasta eden iğrenç bir şeymiş. Köylüler artık toza alışmışlar; onun pisliğinin tam farkında değilmişler. Tozlu suyla yıkanınca tertemiz olduklarını düşünürlermiş. Tabii yarı kör gözlerle toz bulutlarını net olarak görmek mümkün değilmiş.

Günlerden bir gün padişahtan bir emir gelmiş. Köylülerin kendisine bir heyet göndermelerini istemiş; köy hakkında bilgi almak istiyormuş çünkü. Köylüler bir araya gelip tartışmaya başlamışlar. Sonunda bir heyet kurulmuş ve padişahın sarayına gitmek için hazırlanmaya başlamış. Bazı yaşlı köylüler herkesi uyarmışlar: “Heyetimiz iyi, ama saraya layık değil. Çünkü hepsi zehirli tozla kirlenmişler. Kovamızdaki tozlu su onları iyi bir şekilde arındıramaz. Tozsuz bir yerde iyice yıkansınlar, bütün elbiselerini değiştirsinler. Yoksa padişahın şerefini lekelemiş, saygı göstermemiş oluruz. Padişah böyle bir saygısızlığa öfkelenir ve heyettekilerin hepsini hapse atar”, demişler. Diğerleri ise: “Hayır, hayettekilerin hepsi eskisine kıyasla daha temizler. Burada biraz daha yıkansınlar yeter. Onlar bizden daha temizler. Padişah bu kadar temizliği kabul etmeli”, demişler.

Sonunda ikinci grubun dediği olmuş ve heyet yola koyulmuş. Saraya yaklaşırlarken uzaktan sarayın ne kadar temiz, parlak ve lekesiz olduğunu fark etmişler. Birden telaşa kapılmışlar. Köylülerin yanında tertemiz gibi görünen bu heyettekilerin aslında ne kadar pis oldukları sarayın bulunduğu çevrede apaçık görülüyormuş.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Yüreğini İsa Mesih’in sevgisine açan kişi, bencillikten uzaklaşır, sevgi, sabır, anlayış, tatlılık ve sevecenlikle dolar. İsa’nın sevgisi onun yüreğinde bir yaşam pınarı olur.

İsa Mesih’in sevgisine yüreğimizi açmak için şöyle bir dua edebiliriz:

“Tanrım, o uşağın sadakati ve sevgisi çok büyüktü; ama Senin bana olan sevgin bundan çok çok daha üstündür. Benim gibi bir günahlıyı kurtarmak için, İsa Mesih benim uğruma canını verdi. Buna iman ediyorum. İsa Mesih’in eşsiz sevgisi ve kurtarışı için sana sonsuz teşekkürler sunarım. Ben de bencillik ve sevgisizlik yollarımdan kesinlikle vazgeçip bu sevgi yolundan gitmek istiyorum. Lütfen elimden tut, İsa Mesih’in yolunda yürüyebilmem için bana yardım et. Âmin”.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Değerli okuyucularımız, başta anlattığımız öyküde kalp sektesinden ölen Ahmet bey, ölmeden önce oğlu Metin’i sevdiğini ve bağışladığını bir kâğıt parçası üzerine yazarak oğlunu vicdan azabından kurtardı, onu iç rahatlığına kavuşturdu. İsa Mesih ise ölümden dirilip, şahsen Petrus’la konuşup onu sevdiğini ve bağışladığını bildirdi. Mesih aynı sevgiyi ve affı tüm dünyaya sunuyor. Tanrı sizi seviyor. Elbette sizin de Tanrı’yı üzen, O’nu inciten günahlarınız vardır. Çünkü herkes günah işlemiştir. Günah ise bizi Tanrı’dan koparan, uzaklaştıran bir illettir. Ama Tanrı, İsa Mesih’in çarmıhtaki ölümüyle size de sonsuz sevgisini ve bağışını sunuyor. Tanrı, Mesih İsa’ya iman eden herkesin günahlarını bağışlıyor. Evet, değerli okuyucumuz, günahlarınızla Tanrı’yı üzdünüz, O’na hakaret ettiniz, O’nu incittiniz, O’ndan ayrıldınız. Yarın ne olacağınız hiç de belli değil, öyle değil mi? Geç olmadan bugün Tanrı’ya gelip O’ndan af dileyin günahlarınız için. Tanrı bir babadan daha sevecen ve merhametlidir, sevgi doludur. O bizleri her zaman bağışlamak istiyor. Yeter ki, O’na gelinsin. Okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak mektup@tevratzeburincil.org

Sevgili okuyucumuz, bugün size “Sahte Para” adlı öyküyü anlatmak istiyoruz.

Kemal, ailesiyle küçük bir köyde otururdu. Tarlasında yetiştirdiği sebzeleri çarşıda satar, ailesine güçbelâ bir geçim sağlardı. Tembelliği çalışkanlıktan daha fazla seven Kemal, toprak ve ev vergilerini ödemekte daima zorluk çekerdi.

Her yıl olduğu gibi, vergi makbuzu yine geldi. Vergilerini ödemek için Kemal’in oldukça vakti vardı. Makbuzu bir yana koydu. Ne var ki, o yıl havalar kurak gittiği için sebzelerin çoğu kurumuştu. Vergilerini ödeyebilmek için para kazanmak şöyle dursun, ailesini geçindirmekte bile zorluk çekeceğini biliyor ve kaygılanıyordu.

Bir gün Kemal evinin yıkık duvarını onarırken duvarın içerisinde küçük bir testi, testinin içinde ise eski, maden bir para buldu. Parayı parlattığı zaman altın gibi ışıldadığını gördü. Kemal sevincinden neredeyse uçacaktı. Artık vergilerini ödeyebilecekti. Tüm kaygılarını unutup mutluluk içinde bir sigara yakıp keyfine baktı.

O akşam, Kemal’in kuyumcu bir dostu onu görmeye geldi. Kemal’in umutsuz vergi durumunu biliyordu. Kemal, bulduğu parayla vergi sorununun çözümlendiğini kuyumcu dostuna sevinç içinde anlattı. Kuyumcu: “Parayı bir göreyim hele” dedi.

Kuyumcu, Kemal’in çıkardığı parayı alıp enine boyuna inceledi ve sonra bir taş üzerine düşürdü. Üzgün bir tavırla parayı geri verip, “Bu para sahtedir, dostum. Çıkardığı sesten de belli oluyor” dedi. Kemal şaşkınlık içinde ona baktı. “Ama bu para dedelerimden kalmadır. Sahte olsaydı saklamazlardı” yanıtını verdi. Kuyumcu dostu yeniden parayı inceledi. “Madene bir miktar altın katılmış, hepsi o kadar. Bu paranın hemen hemen hiçbir değeri yok. Maliye dairesi bunu kesinlikle kabul etmez” dedi.

Bu sözler üzerine Kemal’in tepesi attı: “Atalarımın budala olduğunu mu demek istiyorsun yani? İyiyi kötüden ayırt edemezler miydi onlar?” diyerek dostuna çıkıştı.

Atalarımdan kalma bu para sahte olamaz, diye kızan Kemal’e kuyumcu dostu, “Kardeşim, ataların nasıl kişilerdi bilmiyorum. Belki de bu paranın sahte olduğunu bilmeyerek saklamışlar. Olabilir ki, senin gibi onlar da paranın parlak görünüşüne aldanmışlar. Ama şu anda önemli olan, hükümete olan borcundur. Sana kesin olarak diyebilirim ki, bu para geçmez. Durumunun kötü olduğunu çoktandır biliyorum. Onun için bu akşam seni görmeye geldim. Bak, bende has altından bir madalyon var. Seni dost olarak sevdiğimden ve seni alacağın cezadan kurtarmak istediğimden bu madalyonu sana vermek istiyorum. Onunla tüm vergilerini ödeyebilirsin” dedi.

Kemal’in gururuna dokunmuştu bu. Atalarından kalma eski paraya güvenmeyi yeğleyip dostunun hediyesini kabul etmedi.

Gururu yüzünden dostunun sunduğu yardımı kabul etmeyen Kemal’e bir gün sonra vergisini ödemesi için son uyarı mektubu geldi. Kemal, bulmuş olduğu parayı alıp maliye dairesine gitti. Maliye memuru parayı alıp iyice inceledi ve sonra uzman birine de gösterdi. Uzman parayı inceledikten sonra, onu geri vererek “ne yazık ki, bu para sahtedir” dedi. Kemal’in dünyası yıkıldı. “Ama başka param yok” diye kısık bir sesle yanıt verdi. Maliye memuru, “Kanun kanundur, arkadaşım” dedi. “Ya ödersin ya da hapsi boylarsın. Kanuna göre üç gün daha zamanın vardır.”

Kemal, maliye memuruna, “Üç gün içinde nereden bulacağım bu kadar para? Yalvarırım size, elimdeki şu parayı alın. Ne de olsa atalarımdan kalma; hem içinde altın da vardır” diye yakardı. Memur, “Evet, atalarından kalma olabilir, gene de değeri yok gibidir. Bu parayı kabul edemem. Maliye kasasına ancak kusursuz para girebilir. Bir yerden borç bul. Herhalde sana borç verecek biri vardır!”

Kemal, kuyumcu dostunu anımsadı. Onun yardım etmeye hazır olduğunu biliyordu; ama bir türlü gururunu yenip dostunun sunduğu yardımı kabul etmedi. Böylece üç gün sonra hapse atıldı.

Kemal niçin cezaevine atıldı? Vergi borcunu ödeyemediğinden mi? Kuyumcu arkadaşına güvenmediği için mi? Gururundan mı? Yoksa sahte paraya güvendiğinden mi?

Belli bir günde Kemal vergisini ödemek zorunda kaldığı gibi, her insan bir gün Tanrı’nın önünde durup yaşamının hesabını vermek zorunda kalacaktır.

Tanrı bizi neden yarattı? Ne diye bize yaşam verdi? Tanrı bizi Kendisi için yarattı. O’nunla olalım, O’nu yüceltelim diye. Yaşamımız O’nu övsün diye Tanrı bizi var etti.

Yaşamımızla Tanrı’yı yüceltiyor muyuz, yoksa yaşamımız, davranışlarımız, tutumlarımız ve sözlerimiz Yaratanımızı lekeleyip utandırıyor mu?

İşte bir gün, kıyamet gününde Tanrı’nın bize soracağı şudur: “Beni bütün yüreğinle aradın mı? Beni insanlardan ve kendi rahatından daha fazla sevdin mi?” O gün Tanrı, bize vermiş olduğu bu yaşamın hesabını soracak.

Kıyamet gününde hesap soran Tanrı’ya, “Adam öldürmedim, zina işlemedim, hırsızlık etmedim” diye kolaylıkla yanıt verebileceklerini umut edenler var. Ama Tanrı’nın doğruluk ölçüsü bundan çok daha yüksektir. İsa Mesih şöyle demiştir:

Musa’nın yasasında ‘Adam öldüren, yargılanacak’ denildiğini duydunuz. Ama ben size diyorum ki, kardeşine öfkelenen kişi yargı giyecek.

(Matta 5: 21–22)

‘Zina etme’ denildiğini duydunuz. Ama ben size diyorum ki, bir kadına bakıp onu arzulayan her adam, zaten yüreğinde o kadınla zina etmiştir.

(Matta 5: 27)

Bu ölçüye göre Tanrı’nın önünde kim durabilir? Kemal’in ödeyemediği bir hesabı olduğu gibi, bizim de Tanrı’nın önünde ödeyemeyeceğimiz bir hesabımız vardır.

Birçok insanın tutumu, Kemal’in vergi dairesindeki tutumuna benziyor. Kemal’in parası kusurlu ve değersizdi. Buna rağmen o, elindeki bu paranın maliyece kabul edilmesini istiyordu.

Tanrı’nın önünde ancak kusursuz bir yaşam kabul edilir. Oysa birçok insan, “sevap” sayılan, ama değeri düşük, kusurlu işlerle Tanrı’nın huzuruna çıkıyor.

Değerli okuyucumuz, dincilik, bir hayır kurumuna bir bağışta bulunmak, oruç tutmak, namaz kılmak, iyilik etmek insanı Tanrı’nın önünde kusursuz yapmaz. İyi bir aile veya üstün bir tarikata ait olmak da Tanrı’nın huzurunda canın bedeli olarak geçmez.

Tanrı, kurtuluşu insana armağan olarak vermeyi seçti. Çünkü insanın en iyi işi bile kusurlu ve eksiktir.

Kemal’in kötü durumunu bilip ona acıyan kuyumcu arkadaşı kusursuz, has altından bir madalyonla Kemal’in vergi borcunu ödemeye hazırdı. Ancak Kemal gururlanıp onun yardımını kabul etmedi.

Bize acıyan ve bizi eşsiz bir sevgiyle seven Tanrı, bize akılları durduran bir yardım sundu: Tanrı’nın özünden olan, yaşamında hiçbir kusuru olmayan Mesih İsa, bizim günahlı yaşamımızı kendi üzerine aldı; hak ettiğimiz ölümü O bizim için öldü. Şimdi İsa Mesih’in kusursuz yaşamını Tanrı, bizim yaşamımız yerine saymaya, görmeye hazırdır. Demek ki, bunu kabul edersek, Mesih’in kusursuz yaşamını giyinmiş olarak güvenle Tanrı’nın huzuruna çıkabiliriz. Kimi buna “saçma” diyebilir. Ama Tanrı’nın sevgisi bu kadar üstündür, sevgili okuyucum.

Kemal’in vergi borcunu ödemeye hazır olan kişi, bir kuyumcu arkadaşıydı. Bizim günah borcumuzu ödemeye hazır olan kişi ise, Tanrı’nın isteğine uyan İsa Mesih’tir. Tanrı’nın Sözü şöyle diyor:

İsa Mesih, günahlarımıza karşılık öldü, gömüldü ve üç gün sonra dirildi.

(1 Korintliler 15: 4)

Sevginin ne olduğunu, Mesih’in bizim uğrumuza canını vermesinden anlıyoruz. Bizim de kardeşlerin uğruna canımızı vermemiz gerekir.

(1 Yuhanna 3: 16)

Mesih herkesin uğruna öldü. Öyle ki, yaşayanlar artık kendileri için değil, kendileri uğruna ölmüş ve dirilmiş olan Mesih için yaşasınlar.

(2 Korintliler 5: 15)

Biz daha günahlıyken Mesih bizim yerimize öldü. Tanrı bize sevgisini bununla kanıtlıyor.

(Romalılar 5: 8)

Kemal’in cezaevine atılması yoksul oluşundan değildi, çünkü ona yardım edecek biri hazırdı. O, cezaevine gururu yüzünden atıldı.

Gururumuzun iyi yönleri vardır. Örneğin, bir öğrenci birinciler arasında bulunmak amacıyla her gün derslerine çalışırsa, buna iyi diyebiliriz. Ya da gururumuz bizi düşük, yüz kızartıcı işler yapmaktan alıkoyarsa, bu yine iyidir. Oysa işin biraz daha derinine inersek gururlanmanın, kendini beğenmenin, övünmenin kötü ve zararlı bir şey olduğunu kabul etmeliyiz.

Bir de “Sahte Para” öyküsündeki Kemal’e benzeyenler vardır: Gururlarından dolayı hiçbir yardımı, öğüdü ya da bir armağanı kabul etmezler. Kötü günde onları kim kurtarabilir?

Gururlu kişi çabuk alınır, çabuk küser, herkesi hor görür, kendini beğenir. Minnet altına girmekten korktuğu için, yardıma ihtiyacı olmasına rağmen, acıklı durumunu belli etmemeye çalışır.

Daha da kötüsü, Tanrı’ya karşı da gururlu olup O’nun yüce sevgisini reddeder. Tanrı, İsa Mesih’in sayesinde günahlarımızı bağışlayıp bize yeni bir yaşam vermek istiyor. Bizden tek istediği, günahlı ve bağışlanmaya muhtaç olduğumuzu O’na söyleyip O’nun sunduğu kurtuluşu armağan olarak sevinçle kabul etmemizdir.

Buna gururumuz engel olmasın! Tövbe edip gururumuzu, kendimizi, yaşamımızı tümden Tanrı’ya teslim edelim.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Size şaşılacak bir öykü anlatmak istiyorum. Eski zaman içinde çok zengin, iyi yürekli ve sözüne sadık bir ağa varmış. Bir gün, oturduğu köşkünün önünde şöyle bir ilan asmış:

“Borcu olan herkesin dikkatine! Lütfen yarın

borç senetlerinizle birlikte yanıma gelin. Bana borç

senedini getirenin borcunu bağışlayacağım.

Bu öneri, öğle vaktine dek geçerlidir.”

Köşkün önünden gelip geçen herkes bu duyuruyu okumuş, haber kısa zamanda bütün kasabaya yayılmış. Ertesi sabah köşkün önüne üşüşen halkın çoğu ise ilandan kuşkulanmışlar.

“Yahu bu adam kim oluyormuş da bizim borçlarımızı bağışlasın?”

“Yok, efendi, yooook! Ağa kendisine borçlu olduğumuzu hatırlatmak için bu ilanı koymuş. Bizi sülük gibi emecek sonra! Tabii benim de ağaya borcum var, ama ben ancak çalışıp gayret ederek ödeyeceğim. Ağa karşılıksız benim borcumu siler mi hiç?”… gibi sözler duyuluyormuş.

Bu tartışmalar sürerken kalabalığın arasından fakir ve acınacak halde olan bir adam köşke doğru yürümeye başlamış. Halk bunu görünce onunla alay etmiş, ne olacak diye merakla bakamışlar. Kapıyı çalan köylü içeri alınıp ağanın karşısına çıkarılmış. Köylü söze başlamış: “Ağam, ilanınız bana büyük umut verdi. Çünkü borcum kolay ödenecek kadar az değil. Bakınız, büyük borçlarımın listesini yazdım getirdim. Ufak borçlarıma gelince ben kendim öderim.”

Ağa buna karşılık:

“Bana tam olarak güveniyor musun?”

“Tabii ağam.”

“Şu halde en ufak gözüken borçlarını dahi listene ekle! Mademki bana güvenerek geldin, senin huzurunu bozan büyük-küçük tüm borçlarını bağışlayacağım.”

Ondan sonra ağa elindeki kalemle listedeki borçları tek tek çizmiş. Köylü gözlerine inanamamış bir türlü. Ağasına bin teşekkürler edip sevinç içinde evine gitmiş.

Öğleden önce ağanın emriyle uşaklar bir daha köşkünün önüne çıkıp millete: “Borcunuzun bağışlanması için bu son fırsattır” diye çağrıda bulunmuşlar. Ama halk hâlâ kuşku içindeymiş. Köşke yaklaşan başka biri olmamış. Saat 12’yi vurunca ilan indirilmiş, yerine de başka, herkesin söylentisini ve görüşünü kesen bir duyuru asılmış:

“Benim zenginliğime ve iyiliğime güvenmeyip

ilanımı ciddiye almayanların borçlarını artık

bağışlamayacağım. Tüm borçluların

vereceklerini derhal ödemelerini buyuruyorum.

Ödemeyeni cezalandıracağım.”

Değerli okuyucum, bir ağanın, ona vereceği olanların tüm borçlarını bağışlaması ne görülmüş, ne de kolayca inanacak bir şeydir. Ama sizin büyük bir borca girdiğinizi varsayalım. O zaman size böyle bir teklif yapılsa elbette o halk kadar dik kafalı olmayıp size sunulan sınırsız iyiliği reddetmezsiniz, değil mi?

Ama ne yazık ki, Tanrı’nın insanlara sunduğu bağışa gelince bunu çoğu kimseler kabullenmezler.

Peki, bizim Tanrı’ya ne borcumuz var ki, O’nun bağışına muhtaç olalım? diye sorabiliriz. Bu soruya yanıt bulmadan önce “borç” sözcüğünün ne anlam taşıdığına bir göz atalım.

Bankadan veya özel kişilerden ödünç alınan para ve mallara borç denir. Bunun dışında insan, manevi bir borç altına da girebilir. Devletin ya da bir kurumun yasalarına uymayan kimse suç işler ve cezayı hak eder. İşlenen suça göre hükümlü kimi vakit hapse sokulur, kimi ülkelerde ise ölüme mahkûm olunur. Gerek hapis, gerek idam olsun, suçlu kişi cezasını ödemeye borçludur.

İşte, Tanrı’ya karşı olan borcumuz, O’nun kutsal yasalarını ayak altında çiğnememizden kaynaklanır. Bu borca günah denir. Kuşkusuz dünyada günahsız tek bir insan yoktur. Bu nedenle yüce Tanrı, Kutsal Kitabında şöyle der:

HEPSİ GÜNAH İŞLEDİ, TANRI’NIN İNSAN İÇİN

ÖNGÖRDÜĞÜ YÜCELİĞE ERİŞEMEDİLER (Romalılar 3: 23).

Evet, her insan yüce Tanrı’nın önünde suçludur. Ama günahın cezası nasıl ödenir? Kimi insanlar kaynanadan ya da komşulardan gördükleri sıkıntıların, bir hastalığın, bir belanın, günahın cezasını ödediği kabul ederler. Bu düşünce yanlıştır. Bazı kişiler de öldükten sonra cehennem gibi bir yerde yanıp günahlarının cezasını bir süre çektikten sonra cennete geçeceklerini sanırlar. Oysa böyle düşünenler de yanılırlar. Tanrı, Kutsal Kitap’ta şöyle buyurur:

GÜNAHIN KARŞILIĞI ÖLÜMDÜR (Romalılar 6: 23).

Burada söz konusu ölüm sadece bedenin ölmesi değildir. Hayır, bu kesin ve sonsuz ölümdür. Bu ölüm, yaşam kaynağı olan Tanrı’nın huzurundan sonsuzluğa dek ayrı kalmak, O’nun sevgisinden yoksun olmak demektir.

Ama Tanrı, adil olduğu kadar seven bir Tanrı’dır. O’nun yasalarını çiğneyen insana ölüm yargısı yaraşıyorsa da, Tanrı onu suçtan, günahtan arıtmak, ona sonsuz yaşam vermek ister. Bu yüzden öyküdeki zengin ağanınkinden kat kat üstün bir bağışta bulundu bize. Tanrı, günahımızın cezasını kendimizin ödeyemeyeceğimizi bilir. O’na olan borcumuzu ancak Tanrı’nın kendisi ödeyip bize bağışlayabilir.

İşte, Tanrı bu bağışı İsa Mesih aracılığıyla yaptı. Tek suçsuz insan olan İsa Mesih çarmıh üzerine çakılarak öldü. İsa Mesh’in bu ölümü bütün insanların günah cezasını ödemeye yeterlidir.

İsa Mesih’in günahlarımız için kurban olduğuna iman eden kimsenin suçunu Tanrı bağışlar, borcunu büsbütün siler. Tanrı size de bu müjdeyi iletiyor. Kabul ederseniz günah yükünüzden sıyrılıp huzur, sevinç, anlam dolu yepyeni bir yaşam bulacaksınız.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Kurtuluş Güvencesi 

Pek çok Hristiyan büyük bir kesinlikle kurtuluş güvencesine sahip olduklarını, kurtulduklarını bildiklerini ve ölünce cennete gideceklerini iddia ederler. Bir Hristiyan nasıl kurtuluş güvencesine sahip olabilir? Ne kadar gülünç! Ne büyük bir kibir! Bu aslında cüretkar bir ifadedir. Fani bir insan, sonsuz ve her şeyi bilen bir Tanrı tarafından kabul edilmek için yeterince iyi olduğundan nasıl emin olabilir? Tanrı merhametli bile olsa, nasıl olur da akıllı bir insan kaderinde ne olduğunu kesinlikle bildiğine inanmak küstahlığında bulunabilir? Bu ve benzeri sorular sizin de aklınıza geliyor mu? O zaman aşağıdaki hikayeyi okuyun.

Prens Abdullah 

Bir zamanlar, çok büyük bir ülkede hükümdarlık eden yüce ve kudretli bir prens varmış. Adı Abdullah olan bu prens sadece düşmanlarının yüreklerine korku salacak kadar güçlü ve kudretli biri olmakla değil, aynı zamanda bütün işlerinde dürüst olmakla, bütün hükümlerinde , bütün kanun ve kurallarında titiz olmakla ve olağanüstü servetine karşın çok merhametli olmakla da tanınırmış. Prens Abdullah çok sıradışı bir hükümdarmış; çünkü her zaman doğru olan ve her konuda eşsiz bir bilgeliğe sahip biriymiş.

Prens Abdullah’ın egemenliği altında Musa, Cemal ve Hasan adında üç adam yaşarmış. Bu üç adam da yüce Prens Abdullah’la iyi geçinip barış içinde yaşamak istermiş. Aileleriyle birlikte  gelişmekte olan Ghazwa şehrinde yaşar ve orada çalışırlarmış. İşletmeleri çok nadir bir işletmeymiş; çünkü kumaşlarının üretiminde son derece yüksek nitelikli, nadide ve pahalı ip kullanan tek dokumacıymışlar. Aralarındaki tek fark, Musa’nın altın renkli, Cemal’in çivit renkli ve Hasan’ın ise yeşil, beyaz ve kırmızı olmak üzere üç renkli ip kullanmasıymış. Üçü de iyi dokumacılarmış, ama Hasan’ın kumaşlarının dokusu diğer ikisininkine kıyasla çok daha güzel ve benzersizmiş. Bu adamların hepsi de kumaşlarını satın almak isteyen çok sayıda kişi buluyorlarmış.

Bir gün Prens Abdullah Ghazwa şehrinde, bu üç adamın kumaşlarını sattıkları yere yakın bir yerde beyaz atıyla gezintiye çıkmış. O gün Prens Abdullah bu üç adama çok özel bir iyilikte bulunmaya karar vermiş ve bu adamların her birine kraliyet giysisi hediye etmiş. Bu giysi onların Prens Abdullah’ın kraliyet ailesinin bir üyesi olduklarını göstermesi için her zaman giyilmeliymiş. Onların bu yeni kimliklerine ek olarak Prens Abdullah’ın servetinden istedikleri gibi yararlanabilirlermiş. Bunun için tek şart ise sadece kraliyet giysisini giymekmiş.

Dokumacılar merhametli ve bilge Prens Abdullah’ın bu hediyesine çok ama çok sevinmişler. Buna rağmen her üçünün tepkisi daha sonra birbirinden epeyce farklı olmuş. İlk şikayet eden kişi Musa olmuş: “ Bu kraliyet giysisi çok sade görünüyor. Benim gibi prensin kraliyet ailesinde olan biri için yeterince süslü değil. Bu gösterişsiz kıyafetle gezmek için kendime zarif altın kumaşlarımdan bir yelek, bir kemer ve bir şapka yapayım.” demiş. Musa, üstündeki kraliyet giysisinin ve ona eklediği göz alıcı süslerin kendisine kazandırdığı statüyle Ghazwalılarda çabucak iyi bir intiba uyandırmış. Gerçekte insanlar ona çok saygı duyduklarından artık Prens Abdullah’ın yanında bir menfaat aramasına hiç ihtiyacı yokmuş.

Cemal’in Prens Abdullah’ın hediyesine tepkisi çok daha farklıymış. Prens Ghazwa’dan ayrıldıktan ve sarayına döndükten sonra Cemal olanlardan şüphe duymaya başlamış. Bu, gerçek olamayacak kadar güzel bir şeymiş. Hep yüce prensin lütfuna ermek isteğindeymiş, ama bu ona göre imkansızmış. Cemal şüphelenmeye başlamış ve : “ Bu işte bir bityeniği olmalı. Prensin sarayına gitme zahmetinde bulunmayacağım. Çünkü ne bana gerçekten bir vaatte bulundu, ne de ben onun verdiği şeyleri hak edecek kadar iyiyim. Gerçekten kraliyet ailesinin üyesi olmam. Zaten bu kıyafet de uzun ve kaba görünüyor. Onu sırtıma geçirmeyeceğim, ama hep saklayacağım ki, bir zaman gelir de bir sorun çıkarsa kullanabileyim. Hiç belli olmaz.” demiş.

Musa ve Cemal’in aksine Hasan Prens Abdullah’ın sözüne gerçekten inanmış. Her hafta sadece kraliyet giysisini giyerek Prens Abdullah’ı görmek için saraya gitmiş. Prensi onurlandırmak için zarif kumaşlardan hediyeler getirmiş. O ve Prens ziyafet yemekleri yiyerek, çay içerek ve konuşarak uzun saatler boyunca birlikte olmuşlar. Hasan her seferinde ruhu sevinçle dolu olarak evine dönüyormuş. Hayır, büyük bir zenginlik kazanmamış; çünkü büyük bir servete sahip olma gereği duymuyormuş. O Prens Abdullah’ın bütün zenginliklerinden serbestçe yararlanabilirmiş. Musa ve Cemal, Hasan’ın her hafta saraya yaptığı ziyeretleri ve Prens Abdullah’ı daha yakından tanımasının sonucu oluşan tam güveni gözlemişler. Onun saraydayken neler yaptığını ve bundan eline neler geçtiğini araştırıp soruşturmuşlar. Hasan ise samimiyetle cevap vermiş: “Ben prensin kraliyet ailesine aitim.”

Bu cevaba ilk karşı çıkan Musa olmuş: “Ben de kraliyet giyisini giyiyorum ve Ghazwa’da senden daha fazla saygınlığım var. Önümüzdeki hafta ben de seninle birlikte saraya gideceğim ve neyin bana ait olduğunu söyleyeceğim.” Cemal, Hasan’a karşı yapılan bu saldırıya katılmış, ama Musa’yla birlik olmamış: “Benim de senin gibi kıyafetim var, ama bunun hiçbir değeri yok. İkiniz de kendinizi beğenmiş aptallarsınız! Siz kraliyet soyundan değilsiniz, sıradan adamlarsınız. Bir şey kazanmak için çalışmamız gerekiyor. Bu prensin ne yapacağını ya da nasıl tepki göstereceğini asla bilemezsiniz.” demiş. Hasan sogukkanlılıkla cevap vermiş: “ Ben ne kendini beğenmiş biriyim, ne de aptalım. Sadece prensimi tanıyorum ve onun kraliyet ailesinin bir parçası olduğumu biliyorum.”

Sonraki hafta Musa ve Hasan Prens Abdullah’ın sarayına gitmişler. Musa Hasan’la birlikte gururlu bir şekilde kapıya yürümüş. Fakat Hasan engellenmeden kapıdan geçerken Musa kabaca durdurulmuş. Kapıdaki muhafız : “Ne istiyorsun?” diye Musa’ya sormuş. Musa: “Ben kraliyet ailesinin bir üyesiyim. Kraliyet giysime bakın!” demiş. Muhafız: “Seni sahtekar seni! Kraliyet ailesinin üyeleri sadece kraliyet giysisini giyerler.” diyerek onu dışarı atmış. Musa öfkeyle Ghazwa’ya dönerken Hasan alışkın olduğu şekilde yoluna devam etmiş.

İnatçı gururuyla Musa, Ghazwalıları Prens Abdullah’a karşı ayaklandırmak için inançsız Cemal’le iletişime geçmiş. Hasan şehre döndüğünde Musa’nın gururunun ve Cemal’in inançsızlığının temellerini atmış olduğu prense karşı yapılan isyan karşısında dehşete düşmüş. Hasan bir felaketi önlemek için halka şöyle demiş: “Prens Abdullah’a karşı ayaklanmayın; çünkü o bilge ve iyi biri. Ama eğer yine de isyan ederseniz şunu bilmelisiniz, o son yargıyı getirecek kadar güçlü ve adildir.” Ghazwalılar: “Prens Abdullah Ghazwalıları yok edecek de seni sakınacak mı?” diyerek Hasan’la dalga geçmişler. Sadece prensin kraliyet giysisini giyen Hasan kendinden emin bir şekilde cevap vermiş: “ Ben prensin kraliyet ailesinin bir üyesiyim; onun sarayına serbestçe girebilirim ve onun olan her şey benimdir. Onun bana verdiği hediye budur.”

İsyan haberi prensin kulağına ulaşır ulaşmaz prens Ghazwa’yı ve Ghazwalıları yok etmek üzere askerlerini göndermiş. Askerler şehre ulaştığında Hasan dokumacı arkadaşları Musa ve Cemal’e son kez yalvarmak için dışarı çıkmış. Küçük isyan çabucak bastırıldığı için mücadele çok uzun sürmemiş. Prens Abdullah’ın ordusunun komutanı geriye kalan üç dokumacının olduğu yere geldiğinde Hasan cesurca öne çıkarak şöyle demiş: “ Ben kraliyet ailesinin bir üyesiyim, benim canım bağışlandı.” Ordunun komutanı Hasan’ın sadece kraliyet giysisini giydiğini görünce onun yanından geçip Musa’nın yanına gitmiş. Musa hala kendi altın renkli kumaşıyla güzelce süslediği kraliyet giysisini giymeye devam ediyormuş. Komutana: “ Ben de kraliyet giysisini giyiyorum.” demiş. Komutan tek kelime bile etmeden kılıcını saplayıp öldürmüş Musa’yı. Gururlu Musa’nın acı kaderini ve Hasan’ın kurtuluşunu gören Cemal üstündeki çivit mavisi kıyafetiyle o anda her şeyi anlayıp, askerler peşinde prensin hediyesi olan kıyafeti aramak için evine koşmuş. Askerlerden önce evine varıp elinde kraliyet giysisini tutarak şöyle demiş: “ Görüyor musunuz, bana da kraliyet giysisi verilmişti. Lütfen canımı bağışlayın.” Komutan ise: “ Sadece kraliyet giysisini giyen kişi kraliyet ailesinin üyesidir. Bu hediyeyi kabul etmek güvende olmanın tek şartıdır.” diyerek kılıcını çekmiş. Cemal yargılanmış, çünkü inanmak için yargı gününe kadar beklemiş.

Siz Hasan’ın itimadını nasıl değerlendiriyorsunuz? O alçakgönüllü davranmıştı, kendini beğenmiş değildi. Çünkü onun itaati, Prens Abdullah’ın isteğine, sözüne ve karakterine olan inancına dayanıyordu. Peki sizce bu hikayenin anlamı nedir?

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Tanrı’yla bizim aramızdaki antlaşmayı tazelemek konusunda size bir öykü anlatmak istiyorum, Mustafa ile Sevil öyküsünü.

Mustafa güzel beyaz gömleğini ve ütülenmiş pantolonu giydi ve
komşu köyünün yoluna çıktı. Niyeti, bir arkadaşının düğününe katılmaktı.

Kendi köyünden çıktıktan sonra Mustafa birden bir bebeğin ağlama sesini duydu. Etrafına baktı ve yolun kenarındaki otlara bırakılmış küçücük bir bebek gördü. Dünyaya yeni gelmiş bu bebek çıplaktı, yıkanmamıştı, kanlar içinde, pisliğe bulaşmıştı. Göbek kordonu kesilmiş, ama bağlanmamıştı. Bebek acı acı ağlamaktaydı. Acaba bu bebek niçin istenilmemişti? Acaba annesi hiçbir çıkar yol görmemişti de, bu zavallı insancığı aceleyle tarlaya atıp terk mi etmişti? Bilmiyoruz. Ama belli ki, bu bebek ölüme terk edilip bırakılmıştı.

Mustafa bir süre bebeğe baktı, sonra derin bir ah çekerek yoluna devam etti. Ama birkaç adım attıktan sonra durdu. Bu bebek ölüme giderken kendisi düğüne katılabilir miydi? Hayır, bu olmazdı.

Mustafa bebeğin yanına döndü, onu kaldırıp kucağına aldı ve ona: “Yaşayacaksın, sana elimden geldiği kadar iyi bakacağım” dedi.

Evet, küçük kız yaşadı. Mustafa bebeğe “Sevil” adını verdi ve elinden geleni yaptı. Çocuk büyüdü ve harika bir şekilde gelişti. Yıllar çabuk geçti ve Sevil herkesin bakışlarını üzerine çeken gayet güzel genç bir kız oldu. Sevil’in tabii güzelliği yetmiyormuş gibi, bir de Mustafa ona şık elbiseler ve gösterişli yeni moda ayakkabılar aldı. Sevil’in güzelliği bütün bölgede meşhur oldu.

Bu öyküyü birazcık süsledim, adama ve bebeğe birer ad taktım, ama aslında bu öyküyü Kutsal Kitap’ta Hezekiel Peygamber anlatmıştı. (bölüm 16, ayetler 4’ten 14’e kadar.) Bu öyküyle peygamber, Tanrı’nın kendi halkı olan İsrail’e duyduğu büyük merhametini, derin ve bol olan sevgisini ve halkını nasıl değerli sayıp kayırdığını dile getirdi.

Şimdi size öykünün devamını anlatayım:

Sevil aşağı yukarı on beş yaşındaydı. Bir gün Mustafa beyaz bir gömlek ve yeni bir pantolon giydi. Sevil de süslenip en güzel elbiselerinden birini seçip giydi. İkisi birlikte köyün öbür ucuna, bir düğüne gittiler. İki gün sonra Sevil babasının gömleğini ve kendi elbisesini yıkadı. Bunlar kuruduktan sonra Sevil onları özene özene ütüledi. Her şey tamam olunca Sevil, babasının gömleğini dolaba yerleştirdi. Birden, şimdiye kadar hiç fark etmediği bir şey gördü. Babasının gömlekleri arasında beyaz, ama eski ve yıkanmamış bir gömlek duruyordu. Neydi bu? Sevil merak etti ve o gömleği çıkardı. Gömleğin ön taraflarında ve kollarında büyük kan lekeleri vardı. Bu kirli gömleğin dolapta ne işi vardı? Bu kanlar nereden gelmişti acaba?

Sevil babasının eve dönmesini sabırsızlıkla bekledi. Birkaç saat sonra Mustafa işinden eve dönünce ilk fırsatta babasına bu gömleğin sırrını sordu. Mustafa bir süre Sevil’e baktı, sonra o gömleği dolaptan çıkarıp onu dolabın dışında astı ve Sevil’e, doğduğu günün öyküsünü anlatmaya başladı. O gün Sevil’e söylemiş olduğu “Sen yaşayacaksın, sana elimden geldiği kadar iyi bakacağım” sözü hiç unutmamıştı. Mustafa, bebeği nasıl bulduğunu, ona ne kadar acıdığını, onu eve getirip yıkadığını, merhametli akraba ve komşulardan bebek elbiseleri, kundak ve süt aldığını, büyük bir sepetten bebeğe yatak hazırladığını anlattı. O gün küçük bebeğin bütün ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra onu sepete yatırmıştı. Uyuyan Sevil’e bakmıştı ve birden kendi kendine, “Ben ne yaptım, bu kız yaşayacak olursa, benim hayatım hiçbir zaman önceki hayatım gibi olmayacak” demişti. Ve o zaman, kana bulaşmış olan bu gömleği olduğu gibi saklamaya karar verdi. Bu gömlek, “Bu kızı yaşatacağım ve ona bakacağım” diye vermiş olduğu karar için kalıcı bir işaret olacaktı.

Sevil, Mustafa’nın anlattığı öyküyü dinledi ve derin derin düşündü. Demek ki, gömleğin sırrı buymuş. Demek ki, o bir tarlaya atılmış, ama bulunmuş ve sevilmişti.

“Teşekkür ederim, babam” dedi Sevil, “sen o günden bugüne kadar beni sevdin.  Senin kızın olarak yaşayabildiğim için teşekkür ederim; bana verdiğin emekler için çok teşekkür ederim. Peki ben senin için ne yapabilirim?”

Bu sözleri işitince derin derin düşünmek sırası Mustafa’ya geldi. Şöyle cevap verdi: “Hep benim kızım olarak kalmanı istiyorum. Ve senin de başkalarına acımanı, kendin için değil de, başkaları için yaşamanı, güvenilir ve verdiği sözde duran biri olmanı istiyorum.”

Mustafa normal bir insandı, Sevil de normal bir genç kızdı. Aralarında her gün her şey güllük gülistanlık değildi. Anlaşmazlıklar, gerginlikler, sevgisiz sözler de ara sıra oluyordu. Ama Sevil o eski gömleği bulup onun sırrını öğrendikten sonra, babasıyla olan ilişkisi değişmişti. Öyle günler oluyordu ki, Sevil, içinde babasına karşı büyük bir gönül borcu duyuyordu. Böyle günlerde, Sevil dolaptan eski beyaz gömleği çıkarıyor ve dolabın dışında asıyordu. Gömleği asmakla sanki “Sevgili babam, beni seveceğine ve bana bakacağına, benim için yaşayacağına dair verdiğin karar için sana çok teşekkür ederim, seni çok seviyorum” diyordu.

Başka günlerde, hele herhangi bir sevgisizce ya da sert söz söylendikten sonra, kana bulaşmış gömleği Mustafa dolabın dışında asıyordu. Demek istediği şuydu: “Her şeye rağmen seni seviyorum, korkma, sen benim değerli kızımsın.”

Eski gömleği asmak, Mustafa ile Sevil arasındaki sevgi ilişkisini tazelemeye ve güçlendirmeye yarıyordu. Mustafa’nın eski, ama hâlâ geçerli olan kararını anıyorlardı. Eski gömleği gördükleri zaman Sevil’in o günkü çaresiz durumunu, kurtuluşunu ve babasının sevgi dolu bakımını hatırlıyorlardı.

İsa Mesih’i izleyenler, bazı toplantılarında birlikte bir sofradan ekmek yer ve üzüm suyu içerler. Bu sofraya “Rabbin Sofrası” adını veriyoruz. Rabbin Sofrasından yiyip içmekle İsa Mesih’in kurtuluşumuz için yaptıklarını anarız. O’nun uğrumuza çektiği acıları ve bizim uğrumuza ölmesini. Daha dünya kurulmadan önce Tanrı, yaşayacağımıza ve O’nun çocukları olacağımıza karar vermişti. Bu eski karar bugün de geçerlidir ve sonsuzlukta da geçerli olacaktır. Bunun için Gökteki Baba’mıza şükrediyoruz. Mustafa ve Sevil’in ara sıra eski kanlı gömleği çıkarıp asarak Mustafa’nın eski kararını anıp sevgilerini tazelemeleri gibi, sanki Tanrı, O’nunla bizim aramızdaki sevgi ilişkisini tazelemek ve sağlamlaştırmak için zaman zaman ekmek ve üzüm suyu çıkarır ve bizi kendi yanına, kendi sofrasına çağırır. Bize şöyle der: “Bakın, ben sizi çok sevdim ve sizin için kanımı akıttım, şimdi de sizi seviyorum. Siz benim için çok değerlisiniz. Kanımla sizi kölelikten satın aldığım günde yüreğim sizin için yandığı gibi, şimdi de aynı derecede yüreğim sizin için yanıyor.”

Rabbin Sofrası konusunda İncil ayetleri:

LUKA 22: 14 / 19-20

Yemek saati gelince İsa, elçileriyle birlikte sofraya oturdu ve onlara şöyle dedi: “Ben acı çekmeden önce bu Fısıh yemeğini sizinle birlikte yemeyi çok arzulamıştım.” Sonra eline ekmek aldı, şükredip ekmeği böldü ve onlara verdi. “Bu sizin uğrunuza feda edilen bedenimdir. Beni anmak için böyle yapın” dedi. Aynı şekilde, yemekten sonra kâseyi alıp şöyle dedi: “Bu kâse, sizin uğrunuza akıtılan kanımla gerçekleşen yeni antlaşmadır.”

Evet, Tanrı’nın bizimle yaptığı bu yeni antlaşmanın temelinde, İsa Mesih’in uğrumuza kanını akıtması ve ölmesi vardır. Yeni Antlaşmaya göre imanlıların günahları bağışlanır, imanlılar Tanrı çocukları olur, Kutsal Ruh’u ve sonsuz yaşamı alırlar. Bunlar, Yeni Antlaşmanın değerli vaatlerinin yalnız birkaçıdır.

Yeni Antlaşmaya girmeye çağırılanlar, ümitsiz ve kaybolmuş günahlı insanlardır. Bu kaybolmuş insanların durumu o kadar kötüdür ki, kurtulmaları için kendileri hiçbir şey yapamazlar. Tanrı onları İsa Mesih aracılığıyla kurtarır. İnsan bu kurtuluşu ancak armağan olarak kabul edebilir. Kurtulmuş insanın Tanrı’yla olan ilişkisi, bir gönül borcu ilişkisi, bir sevgi ilişkisidir. Kurtulanlar İsa Mesih’e benzesinler diye Kutsal Ruh onları değiştirmeye başlar. Kutsal Ruh onlarda iyi meyve yetiştirir ve onları Tanrı’nın amaçları için kullanır.

Peki, bu Yeni Antlaşma’da Rabbin Sofrası’nın rolü nedir? Rab’bin bizimle yaptığı antlaşmayı hatırlamaya çağırılıyoruz. Aynı zamanda Rab’le antlaşma yapmış olanlar olarak, günlük yaşamımız nasıl olmalı diye düşünmeliyiz.

Bence Rabbin Sofrası, yalnız Antlaşmayı hatırlamamız için değil, ama bu Antlaşmayı tazelememiz ve yeniden perçinlememiz için çok iyi bir fırsattır.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Değerli okuyucumuz,

Dünya tarihinde basit bir mevkide bulunan birçok ki­şinin önemli mevkilere yükseldikleri görülmüştür. Hatta önce hizmetçi ya da köle olan kimseler, üstün yetenek ve çabaları sonucunda bir kurumun genel müdürü, hükümet adamı, padişah veya kral olmuşlar­dır. Böyle adamların başarılarına elbette hayran ka­lıyoruz.

Ama burada size krallığa yükselen bir kö­leyi değil, kendisini köleliğe kadar alçaltan bir kralı tanıtmak istiyoruz.

Eski zamanlarda doğu ülkelerinin birinde çok iyi yü­rekli bir kral vardı. Yönetimi altında olan insanları çok severdi. Günün birinde bu kral, ülkesinde kut­lanan bir bayram nedeniyle on iki vezirini yemeğe çağırdı. O ülkenin göreneklerine göre ye­mekten önce konukların ayakları efendinin kölesi ta­rafından yıkanırdı. O zamanlar sandal ayakkabı giyildiği, yollar da çok tozlu olduğu için, ayaklar ça­buk kirlenirdi. İşte misafirlerin ayaklarını yıkatmak her konuksever ev sahibinin gösterdiği bir sevgi ve saygı işaretiydi.

Ne var ki, o gün ziyafete çağrılan vezirler, ayakları hiç yıkatılmadan sofraya oturtulmuşlardı. Kendi ken­dilerine: “Acaba yüce kralımız bu hizmeti bize yap­tırmayı unuttu mu?” diye merak ediyorlardı.

Tam o sırada kralın kendisi koltuğundan kalkıp kaf­tanını çıkardı, kölelere özgü bir önlüğü giydi ve bir leğene su doldurup konuk gelen vezirlerin ayaklarını yıkamaya koyuldu. Bunu gören vezirlerin ağızları bir karış açıldı. Hayretten bir türlü konuşamıyorlardı. Nasıl oluyor da bu kadar çok sevdikleri efendileri kö­le işi olan bu görevi yapıyordu?

Kral ise sırayla tek tek vezirlerinin ayaklarını yıkayıp havluyla kuruladı. Sıra en yaşlı vezire gelince, can­dan sevdiği bu padişahın böyle adi bir iş yapmasına dayanamayıp ayaklarını çekiverdi ve heyecan için­de: “Hayır kralım, hayır! Bu olamaz! Siz benim ayaklarımı nasıl yıkarsınız? Ben kulunuz olarak sizin ayaklarınızı yıkamalıyım” dedi.

Gerçekten de vezir, ayaklarının yüce kral tarafından yıkanmasını nasıl hoş görebilirdi? Böyle bir şey hiç düşünülemezdi. Oysa kral yumuşak ve sakin bir sesle şöyle yanıt verdi:

“Senin ayaklarını yıkamam gerekiyor. Eğer ayakları­nı yıkamazsam benimle paydaşlığın olmaz.”

Ne garip sözler! Bunu duyan ve hiç de anlamayan vezirler şaşırıp kaldılar. Böylece yaşlı vezir de kralın buyruğuna uyarak ayaklarının yıkanmasına razı ol­du. Kral, işini bitirince leğeni, ibriği, havluyu bir ke­nara koyup kaftanını yine giydi ve sofranın başındaki koltuğuna oturdu. Gözlerini kendisine dikmiş olan vezirlerini uzun uzun süzdü ve gergin havayı bir so­ruyla dağıtıverdi:

“Vezirlerim, dostlarım, bunu niçin yaptığımı biliyor musunuz?”

Sorusuna karşılık alamayınca devam etti sözlerine:

“Siz bana efendi, kral diyor ve doğru söylüyorsunuz. Ben efendiyim, kralım. Kul ise efendisinden büyük değildir. Ben nasıl ayaklarınızı yıkadıysam, sizler de birbirinizin ayaklarını yıkamalısınız. Ben şimdi size bir örnek verdim. Benim yaptığımı siz de yapmalısı­nız.”

Yavaş yavaş vezirler söylenen sözleri anlamaya başladılar. Kral onların, gururlarını bırakmalarını,  alçak gönüllülükle ve gerçek bir sevgiyle başkalarına hizmet etmeye hazır olmalarını istemişti. Bu ne yüce bir kraldı! Kendi davranışıyla vezirlerine örnek ol­muştu.

Bu kral kimdi? Vezirlerini tanıyor musunuz?

Bu kral, yaklaşık olarak 2000 yıl önce yeryüzüne gelmiş olan İsa Mesih’ti. Vezirleri ise O’nun öğrencileriydi.

İsa Mesih’i tanıyan kimseler O’na birçok adlar, ün­vanlar vermişlerdir, örneğin: Efendi, Öğretmen, “Tanrı’nın Sözü” ve “Kralların Kralı”. İsa Mesih ezel­den beri Tanrı’yla birlikte olandır. Tanrı, yıldızları, güneşi, yeri, insanları ve tüm evreni  “OL” sözüyle yarattı. İsa Mesih de başlangıcı ve so­nu olmayan Tanrı’nın Sözüdür.

Ne var ki, Yaradan’larından uzaklaşıp doğru yoldan sapmış, suç ve günaha düşmüş insanları sonsuz ölümden kurtarmak için İsa Mesih, Tanrı yanındaki yüksek yerini bir süre için bırakıp gönüllü olarak yeryüzüne geldi. Tanrı’nın bir mucizesiyle İsa, Mer­yem anadan babasız olarak doğup bizim gibi insan oldu.

İsa Mesih dünyada yaşarken para, mal ve şöhret aramadı. Yoksul ve sade bir yaşam sürdü. Otuz ya­şına dek marangozluk yaptı. Ondan sonraki üç yılını da tamamen insanlara Tanrı’yı tanıtmaya adadı. Kendisini Tanrı’nın gönderdiğini bildirerek insanların Rabbe ve birbirlerine karşı olan ödevlerini hatırlattı, yaşamın baş ilkesinin sevgi olduğunu öğretti. İsa Mesih bu sevgiyi tam anlamıyla kendi yaşantısına uyguladı. Sayısız hastayı iyi etti, tanrısal güçle kötürüm, topal, inmeli, cüzamlı kişilere sağlık verdi. Nice körlerin gözlerini açarak karanlık dünyalarına aydınlık getirdi. Hatta birkaç ölüyü de diriltti. Dertli, kederli olan bir çok insanın acılarını, korkuları­nı giderdi, onlara umut ışığını yaktı.

Kendisine iman edip öğrencisi olmuş kimselerden on iki adamı elçi olarak atadı. Onlara, kur­tuluş müjdesini bütün insanlara duyurma görevini verdi. İşte bunlar, İsa’nın toplayıp ayaklarını dahi yı­kadığı “on ikiler”di…

İzleyicilerinden bazıları birbirinden büyük olmak isteyince Mesih onları şöyle azarladı:

“Aranızda kim büyük olmak isterse hepinizin hizmetçisi olsun. Çünkü İnsanoğlu da kendisine hizmet edilsin diye değil, hizmet etmeye ve birçok insanın kurtuluşu için canını vermeye geldi.” (Matta 20: 26-28)

Evet, kendisini “İnsanoğlu” diye adlandıran İsa Me­sih, ezelden beri Tanrı’yla beraber olduğu halde in­sanlar arasına indi. İnsanlar kendisine hizmet etsinler diye değil, tersine, günahlı insanlar uğruna canını vermek için… Mesih, öğrencilerinin de kendisi gibi alçak gönüllü olmalarını ve diğerlerine hizmet etme­lerini istedi.

Mesih istemiş olsaydı, bu dünyamızın kralı, egemeni olabilirdi. Bir gün Şeytan O’nu çölde deneyerek dün­yanın bütün zenginliklerini, görkemini ve egemen­liğini O’na vermeyi önerdi. Ama İsa bu geçici krallığı kabul etmedi. Yahudi halkı da O’nun yarattığı eşsiz mucize ve harikaları görünce İsa’yı kral yapalım diye coştular. Ama O bu krallığı reddetti. Romalı vali Pilatus O’na: “Yahudilerin kralı sen misin?” diye sorduğu zaman İsa: “Benim krallığım bu dünyadan değildir” diye yanıt verdi.

Evet, İsa Mesih bu dünyada yaşadığı sürece insan­ların hizmetçisi, yardımcısı olmayı seçmişti. Ve bu sevgi dolu yaşamının sonunda en acıklı bir şekilde öleceğini de biliyordu. Zaten O’nun dünyaya gelişi­nin başlıca amacı, günahlı insanlar uğruna ölüp he­pimize kurtuluş sağlamaktı. İsa kendi günahı için ölme­di. O büsbütün kusursuz, suçsuz, günahsızdı. Ama eşsiz sevgisinden dolayı biz suçlu insanların cezasını canını vererek çekmeye hazırdı. Kutsal Yasa’ya göre Tanrı, günahlarımızı sonsuz ölümle ceza­landırır.

İsa Mesih o korkunç çarmıha çivilendiği zaman Tanrı’nın günahlı insanlık üzerine biçtiği yargı O’nun üze­rine indi. Tanrı’nın eşsiz sevgisi bu olayda tam anla­mıyla belirdi.

Artık İsa Mesih’e iman eden kişi sonsuz ölüm ve azaptan kurtulur, suçları bağışlanır ve sonsuz yaşam ar­mağanını alır. Köle olan Kral o gün öğrencilerin ayaklarını yıkamakla kalmadı. Ertesi gün çarmıhta kanını akıtarak onların yüreklerini de suç ve günah­tan arıttı. Ne büyük bir sevgi bu!

Tanrı, İsa Mesih’in yaşamından ve ölümünden çok hoşnut kaldı, O’nu ölümünün üçüncü gününde diriltti. İncil kitabında şu önemli sözleri okuruz:

Mesih, Tanrısal yüceliğinden soyunarak kul benzerliğini aldı. İnsan biçimini alarak kendisini alçalttı, ölüme, ta çarmıh ölümüne kadar boyun eğdi. Bunun için de Tanrı O’nu pek çok yükseltti ve her addan üstün olan adı O’na verdi – öyle ki, İsa’nın adı anıldığında gökte olanlar ve yerde olanlar ve yer altında olanların hepsi diz çöksün ve Tanrı’nın yüceliği için her dil “İSA MESİH EGEMENDİR” diye söylesin. (Filipililer 2: 6-11)

Değerli okuyucumuz, köle olmuş kral İsa Mesih yeryüzünden ayrılıp Tanrı’nın yanına gitmiş, göksel kaftanını giymiş, yüce tahtına oturmuştur. Tanrı O’na yer ve gök üzerine tüm yetkiyi ve gücü vermiştir. Bu dünyadan ayrılmadan önce İsa Mesih, kesinlikle yeryüzüne bir daha ineceğine söz vermiştir.

İkinci gelişindeyse İsa, hizmetçi olarak değil, büyük güç ve görkemle gelecektir. Ama O’nun geleceği gü­nü Tanrı’dan başka kimse bilmez. İsa’nın kendisi o günün hırsız gibi, umulmayan bir anda geleceğini söylemiştir. İncil Kitabı İsa Mesih’in ikinci gelişini şöyle anlatır:

O zaman İnsanoğlu’nun belirtisi gökte görünecek. Yeryüzündeki bütün halklar ağlayıp dövünecek, İnsanoğlu’nun gökteki bulutlar üzerinde büyük güç ve görkemle geldiğini görecekler (Matta 24: 30).

O büyük güne dek Kralımızın ölümüyle sağlanmış olan kurtuluş yolu herkese açıktır. İsa Mesih kültür, ırk, din ayrımı yapmadan her insanı davet eder. Gu­rurunuzu yenip İsa Mesih’i kurtarıcınız olarak kabul edin. O’nu yaşamınızın kralı yapın. Henüz fırsat varken İsa Mesih adıyla Tanrı’yla barışın, Mesih’in gösterdiği sevgi ve alçak gönüllülük yolunu izleyin.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Kadir varlıklı bir ailenin tek çocuğuydu. Baba ve annesiyle birlikte büyük şehirlerden uzak bir köyde kalırdı. Kadir iki yaşındayken annesi, daha sonra da babası öldü. Çocuğun aksi, sinirli, yalnız kendi rahatını düşünen amcası, onu istemeyip başka köydeki uzak akrabasına gönderdi. Çocuk burada biraz daha iyi karşılandı.

Aradan bir ay kadar geçince, kötü kalpli amca, köyün ileri gelenlerine, “yeğenim öldü” dedi. Bunu söylemekteki amacı, kardeşinden kalan mirasa tek başına konmaktı. Nihayet bu arzusunda da başarılı oldu.

Yıllar geçti, Kadir büyüyüp tarlada çalışmaya başladı. Her sabah şafakta yatağından kalkar, torbasına biraz ekmek, peynir koyup tarlaya giderdi. Akşam güneş battıktan sonra eve dönerdi. Bu kadar çok çalışmasına karşılık evdekiler onu hor görür, fakirlik ve kimsesizliğini başına kakar, biz iyiyiz de sana bakıyoruz, derlerdi. Oysa zavallı Kadir’i okula dahi göndermemişlerdi. O, biraz okumayı arkadaşlarının yardımıyla öğrenmişti. Günleri çalışmayla geçen Kadir 22 yaşına girdi. Bir gün Kadir evde yalnızken kapı çalındı. Hemen koşup kapıyı açtı. Postacı ona bir mektup uzattı. Mektubun üzerinde “Sayın Kadir Efendiye” yazılıydı. Delikanlı mektubu alınca pek şaşırdı. Çünkü o, kendisine mektup yazacak kimsesi olduğunu bilmiyordu. Acaba ona bu mektubu kim yazmıştı? Mektubu koynuna soktu, sonra rahatça okuyabileceği bir yerin yolunu tuttu. Uygun bir yer bulup etrafında kimsenin olmadığından emin olunca, mektubu açıp okumaya başladı.

5. Mayıs 1945

Sayın Müfit oğlu Kadir Efendi, bu mektubu sana yazan ben Nurettin oğlu Aziz, senin dayınım. Uzun aramalarımdan sonra, birkaç yıl önce senin yaşamakta olduğunu öğrendim. Buna çok sevindim. Sen benim etimden, canımdan bir parçasın. Sevgili yeğenim, öğrendiğime göre kendi durumundan habersizsin. Oysa baban öldüğünde sana büyük bir miras bırakmıştı. Ancak eline düştüğün düşman o mirası yalan uydurarak ele geçirdi. Seni aldatan adam güçlü ve kurnazdır, onun için onunla mücadele etmekten kaçındım. Senin haklarını geri alıp sana teslim edebilmem için satın almaktan başka çare bulamadım. Bunun için çok çalıştım. Sana satın aldığım mirasın tapuları doğduğun köyün kasabasındaki kaymakamdadır. Onları imzalayıp derhal alabilirsin. Oraya giderken bu mektubu ve nüfus kâğıdını yanına al. Beni hemen görmek isteyeceğini biliyorum, ama ben şimdi uzun bir yolculuğa çıkıyorum. Daha sonra dönüp seninle görüşeceğim. O zaman birlikte sevineceğiz. Şimdilik Tanrı’ya emanet ol. Gözlerinden öperim.

Dayın Aziz.

Kadir, mektubu okuyunca heyecanlandı. Kendisine yazılan bütün bu şeyler doğru muydu? Gerçekten büyük bir servetin mirasçısı mı, yoksa ekmeğini çıkarmak için sıkı çalışmak zorunda kalan yoksul bir genç miyim, diye düşündü. Kafasındaki böyle sorulara cevap bulmak için mektubu tekrar okudu. Sonra, mektubu ondan zorla alırlar korkusuyla onu kimsenin bulamayacağı bir yerde bir tasın altına sakladı. Eve gelirken yolda kendi kendine şöyle dedi: “Acaba gerçekten benim böyle bir dayım var mı? Bana müjdelenen miras doğru mu? Gerçekten mektup benim adıma geldi, ama…”

Düşünceli hâli evdekilerin dikkatini çekti ve ona, neyin var, diye sordular. Kadir niçin düşünceli olduğunu önce onlardan saklamak istedi, ama ısrarları karşısında dayanamadı, dayısından bir mektup aldığını, doğduğu köyün kasabasına gidip araştıracağını söyledi. O zaman onunla alay etmeye başladılar: “Sanki koca dünyada senden başka Kadir isimli adam yok! Bu mektup sana değil, kuşkusuz başka birisine yazılmıştır.” Mektubu görmek istediler, ama Kadir mektubu göstermedi.

Ertesi günü nüfus kâğıdını alıp mektubu sakladığı yere gitti. Orada nüfus kâğıdını dayısının ona gönderdiği nüfus kâğıdı suretiyle karşılaştırdı. Kâğıtlardaki ad, soyadı, doğum yeri, doğum tarihi, anne ve baba adı birbirinin aynısıydı. Artık bu mektubun kendisine yazıldığından emindi.

Dayısının mektubu ile birlikte kendi nüfus kâğıdını da taşın altına sakladı. Akşam yemeğine eve gelince Kadir, ağasının, köyün bütün ileri gelenlerini evlerine davet ettiğini gördü. Kadir’e, “Bu gelen mektuba inanacak kadar aptal olamazsın; bu mektup sahtedir, birisi sana kötü bir şaka yapmak istiyor. Mektubu bize göster, onun sahte olduğunu sana ispat edelim” dediler.

Bunun üzerine Kadir şüphelenmeye başladı. Mektubun sahte olup olmadığını şimdiye dek düşünmemişti. Kendi kendine şöyle dedi: “İçimde bir şey bana mektubun doğru olduğunu söylüyor, ama yine de gidip bu Aziz dayım hakkında bir şeyler öğrensem hiç de fena olmaz.”

Bir gün çarşıya gitti. Oranın en güvenilir adamını bulup ona, o kasabada Aziz adında birisinin yaşayıp yaşamadığını sordu. Adam, “Evet, gerçekten de orada Aziz adında çok iyi bir adam yaşıyor, ama birkaç gün önce uzun bir yolculuğa çıktı. Aziz efendi çok varlıklı biridir, ancak duyduğuma göre, bir miras meselesi yüzünden son yıllarda epey çalışmış ve sonunda bu mirası geri satın almış” yanıtını verdi. Delikanlının yüreği rahatladı, sevinçle köye döndü.

Kendi kendine, “Vay be, demek ki, bu dayım benim için çalışmış!” dedi. Kalbinde dayısına karşı büyük bir sevgi doğmuştu.

Eve gelince efendisine, yolculuğa çıkacağını bir kere daha söyledi. Efendisi buna çok kızdı ve “eğer bizi bırakırsan, bizden tamamen ayrılmış, kesilmiş olacaksın” diyerek ona kendisini bekleyen tehlikelerden söz etti. Engel olamayacağını anlayınca, Kadir’in bu aptallığının geçeceğini umarak onu bir odaya hapsetti. Ama Kadir, bir gece herkes mışıl mışıl uyurken, odanın kerpiç duvarını deldi ve kendisine geçebileceği bir yer açıp ay ışığında sessizce evden uzaklaştı. Sakladığı yerden mektup ve nüfus kâğıdını alıp koşarak köyden uzaklaştı. Kadir gündüzleri saklanıp geceleri yoluna devam etti. Mümkün olduğu kadar rastladığı hanlarda çalıştı, ama yine de karnını doyurabilmek için ayakkabısını ve ceketini satmak zorunda kalmıştı. Evet, Kadir büyük bir mirasın sahibiydi, ama şu andaki görünümü bunun tam tersini gösteriyordu.

Kadir üç hafta yürüyerek nihayet yorgun ve perişan bir durumda kasabaya vardı. Kaymakamlık binasını buldu. Oradaki memurlara dayısından gelen mektubu ve nüfus kâğıdını gösterir göstermez onu derhal kaymakam beyin huzuruna çıkardılar. Kaymakam, Kadir’in kim olduğunu derhal anlayıp, “Oğlum, geldiğine iyi ettin, çünkü dayın senin buraya gelmeni istedi. Şimdi tapular şahitlerin önünde sana verilecek, kendi imzanı atıp bütün mirasa sahip olacaksın. Aldığın mektuba güvendin ve tüm engelleri aşarak buraya geldin. Bu güvenin de seni büyük bir servete kavuşturdu” dedi. O gece Kadir yatağına fakir bir yolcu değil, çok zengin biri olarak, birçok malın, tarlanın sahibi olarak girdi.

Kadir, sevincinin zirvesine ulaşacağı günü, kendisini sevip uğruna bu kadar çalışmış olan dayısını yüz yüze göreceği anı özlemle bekledi.

Değerli okuyucumuz, sana da bir mektup geldi. Bu mektup, gökten gelen İncil Müjdesidir. Bu mektup sana geçici, dünyasal servetlerden değil, senin için göklerde saklı, çürümez, lekesiz ve solmaz bir mirastan söz eder (1 Petrus 1: 4). Bu mirasın anlamı, Tanrı’yla barış olanağı, O’nun sana olan lütfü, iyiliği ve sevgisidir. Bir babanın oğluna miras bırakması gibi, Tanrı da insanlara miras vaat eder.

İncil bize der ki:

Düşmanımız olan şeytan bizi kandırarak Tanrı’dan ayırmıştır. Karanlıkta kaldığımız sürece Tanrı’nın zenginliğinden ve bizim için hazır duran büyük mirastan habersiziz. Şeytan, hiçbir zaman bizim bu mirasa konmamızı istemez. Bu nedenle de İncil’in müjdesini saklamaya ya da yalanlamaya çalışır çeşitli yollarla.

Evet değerli dostum, şeytan, İncil Müjdesini senden saklamak istemektedir. Ama mektubun Kadir’in eline ulaşması gibi, İncil Müjdesi de sana ulaştı. Bu mirasa seni kavuşturmak için uğraşıp kendisini feda etmiş olan İsa Mesih’tir. O, kendi canı pahasına günahlarının affını sağlayarak seni bu mirasa sahip kıldı. Kendisi suçsuz ve lekesiz olduğu halde İsa Mesih, senin suçlarını ve senin Tanrı’ya olan borçlarını yüklenerek sonsuz ıstıraplar çekip çarmıhta ölerek ödedi. Tanrı da İsa’nın bu lekesiz sevgisinden, bu kusursuz itaatinden ve fedakârlığından hoşnut kalarak O’nu üçüncü günde ölülerden diriltti, hem de sonsuzluğa kadar yaşamak üzere. Demek ki, Tanrı’ya olan borcun ödenmiştir, tümden silinmiştir, değerli dostum. Senin yapacağın, eski yaşamını bırakıp iman ve cesaretle seni bekleyen bu büyük bağışı almak için Tanrı’ya gitmendir.

Şüphesiz, böyle bir karar verdiğinde, çevrendekiler senin onlarla birlikte kalmanı, içinde yetişmiş olduğun adetleri, yolu bırakmamanı isteyecekler. Unutma ki, bu adetler seni ebedi mirasa kavuşturamaz.

Kadir’e, mektup sana ait değil, dedikleri gibi, sana da, İncil senin için değil, Hıristiyanlara aittir diyecekler. Oysa İncil Müjdesi, ulus, ırk ve dil fark etmeden, herkese verildi.

Bazı kişiler, Kadir’in köyünün ihtiyarları gibi, bu müjdenin sahte, güvenilmez olduğunu iddia edecekler. Ama kendin İncil’i samimi bir şekilde okursan, arayıp araştırırsan, sen de Tanrı Sözü olan İncil’in kusursuz ve gerçek olduğunu görebilirsin. Biz de kendi yaşamımızda, İncil sözlerinin doğru olduğunu, yaşamımızı değiştirip bizi yenilediğini gördük.

Sevgili okuyucu, kendi yüreğinde olan Tanrı sesine de kulak ver. Çünkü O, sana bu müjdenin yalan olmadığını tasdik ve şahadet eder. Olduğun gibi kalmanı isteyen insanların sesine kulak verme, araştırmalarında sana engel olmak isteyenlerden ayrıl. Dua ile Rabbe yaklaş. Günahlı olduğunu O’na söyle ve İsa Mesih’in günahlıları kurtarmak için yeryüzüne geldiğini bildiren sözlerini Rabbe göster. Bu şekilde cesaretle Tanrı’ya gelip İsa Mesih’in sana kazandırdığı mirası, yani günahlarının affını talep edersin. İsa Mesih senin uğruna öldüğü için bu miras senin hakkındır.

Mirasın tapularını nasıl elde edeceksin? Senin uğruna kendisini feda etmiş Rabbe şükretmekle! Sonra, aldığın servetin değerini her gün biraz daha fazla tanıyıp onu kullanacaksın. Tanrı’nın sana verdiği sevgi, barış, sevinç, cömertlik ve sabır etrafındakilerin yararına olacaktır. İsa Mesih’in tekrar geleceği günü özlemle bekleyeceksin. Çünkü O’nu o günde yüz yüze göreceksin. O zaman Mesih ve sen birlikte O’nun mektubuna güvendiğine sevineceksiniz.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece¬ğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Haberinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Sevgili okuyucular!

Sizlere yıllarca önce yaşanmış, insana heyecan ve şaşkınlık veren bir olayı anlatmak istiyorum.

Yıllar önce doğu ülkelerinin birinde karakterleri birbirine tamamen ters olan iki erkek kardeş yaşardı. Genç olanı, her gün içki içip her çeşit günah işler, günahını bırakmak için de kalbinde en ufak bir istek duymaz; kısacası, kötü, dü­şük, sefil bir hayat yaşamaya devam ederdi.

Ağabeyi ise, Tanrı’dan korkan, alçakgönüllü, iyiliksever, kutsal bir hayat yaşamak için kendini gerçek ve yorulmaz bir imanla Tanrı’ya teslim etmiş bir adamdı. O, kardeşinin yıkıma doğru giden bu yaşamına üzülür, gözyaşları içinde ona yalvararak bu kötü yaşamından vazgeçmesini söylerse de, öteki onun yalvarışlarını ve sözlerini öneme almaz, tersine, kendini bedenen ve ruhen yıpratmaya devam ederdi. Hemen hemen her gün bu düşük hayatı gece yarıla­rına kadar yaşar ve ağabeyinin kendisi için Tanrı’ya candan dua edip yalvararak bekleyişiyle eğlenirdi.

Yine bir gece ağabey evde yalnız, kardeşinin eve dönme­sini beklerken, evin kapısının şiddetle çalındığını duydu. He­men koşup kapıyı açtı. Kapıyı açmasıyla kardeşinin içeriye girmesi bir oldu. Kardeşi, korkudan benzi sararmış, titreye­rek, elbiseleri kan içinde karşısında duruyordu.

Ağabeyine: “Beni kurtar! Beni sakla! Beni takip ediyorlar. Ben bir adam öldürdüm. Kana bak, burada onun kan­ları…” der.

Ağabeyi, ‘onu kimsenin bulamayacağı şekilde nasıl saklamalı?’ diye düşündü. Kardeşine karşı olan sevgisi şaşırtıcı­ydı. Daha fazla vakit kaybetmeksizin ağabey, kardeşinin kanlı elbiselerini giydi, kendi elbiselerini ona giydirdi ve onu bir yan odaya kilitledi. Biraz sonra polisler içeriye girdiler. Aralarında, “Tamam, düşündüğümüz gibi bu evdir” diyerek büyük kardeşe doğru gidip, yüzüne ve elbiselerine sertçe baktılar. Biri ona, “Katil sen misin?” diye sordu. O ise cevap vermez. Sabırsız bir polis diğerine dönerek, “Neden soru­yorsun? Görmüyor musun elbiseleri kan içinde! Gel, onu bağlayıp götürelim!” dedi. Daha sonra onun ellerine kelep­çeyi takıp, karanlık yollardan geçirerek cezaevinde bir hüc­reye koydular.

Ertesi sabah onu sorguya çekmek için tekrar geldiler. O ise sadece, “Bu suçtan öleceğimi biliyorum. Hükmü ne kadar çabuk yerine getirirseniz benim için o kadar iyidir” yanıtını verdi.

Birkaç gün sonra onu adliyeye götürüp yargıcın karşısına çıkardılar. Yargıç onun lekeli elbisesine bakarak, “Tanığa gerek yok, olay açıkça görülüyor” dedi ve sonra sanığa sordu: “Avukatın var mı?” “Hayır.” “Kendini savunmak istemiyor musun?” Sanık kuvvetli, kendinden emin bir sesle, “Hayır, istemiyorum” diye yanıt verdi. Sonra da gözlerindeki suç­suzluğu anlamamaları için başını yere eğdi.

Yargılamayı bitirip onu ölüm cezasına çarptırdılar. Hükümlü sessizce ölümü bekledi, ama infaz edilmeden bir gün önce, hiç beklenmedik bir şey oldu. Hükümlü konuşmak istediğini söyleyerek cezaevi müdürünün kendisine kadar gelmesini rica etti. Müdür onun hücresine girince, hükümlü, “Ölüme yakın bir insanın son ricasını yerine getirip iyilik etmek istiyorsanız, lütfen bana bir kâğıt ve kalem veriniz” diye rica eder. “Bir mektup yazıp mühürleyeceğim. Bu mektubu aç­mayacağınıza ve ölümümden sonra onu istediğim adrese yollayacağınıza, Tanrı huzurunda söz verir misiniz? Emin olun, bu isteğimin kötü bir niyetle ilgisi yoktur. Yarın benim ruhum Tanrı’nın huzuruna çıkacak. Son saatlerimde asla yalan söylemem” diyerek soran bakışlarla müdürün yanıtını bekledi.

Müdür, hükümlünün yüzüne dikkatle baktı, onun sözlerin­den kuşkulanmadı ve ricasını kabul etti. Kalbi onun isteklerini reddetmez. Sanki hükümlü bütün canını bu ricaya vermiş gibiydi. Öyle sessiz, sa­kin hali vardır ki, gözleri nur gibi parlamaktaydı…

Müdür onun istediklerini kendi eliyle getirip verdi ve ona, kalbinin rahat olmasını, isteğini yerine getireceğini söyledi. Akşam, hücrenin önüne gelen gardiyan sessizce onun yaz­dığı mektubu aldı.

Bir gece geçti; öyle bir gece ki, bazıları için sakin, bazıları için ıstıraplı, çokları için günahlı, – hükümlü için ise uykusuz bir gece, ama huzur dolu bir gece. O, sonsuzluğun eşiğinde, başka bir dünyayı seyrediyormuş gibi diz çökmüş­tü.

Şafak söktü ve yeni bir gün başladı, insanlar, her günkü gibi, yine işlerine gittiler. Onu ölüme götürenler de. Bir saat sonra her şey bitmişti.

Aradan kısa bir zaman geçti, mektubu bir memurla ölenin kardeşinin evine gönderdiler. Korkudan yüzünün rengi kaçmış, heyecanlı genç bir adam kapıyı açtı ve mektubu aldı. Mektup sanki yanlışlıkla gelmiş gibi, şaşkın, sert bakışlarla uzun zaman ona baktı. Nihayet mührü açıp mektubu okudu…

Birden ıstırapla inleyerek çılgınlar gibi evin içinde dolaş­maya başladı. Bütün vücudu titreyerek yüksek sesle feryat etti. Bu adamı bu denli acılar içinde kıvrandıran mek­tupta neler yazıyordu acaba? Çok değil, sadece birkaç söz:

“Yarın, senin elbiselerinle, senin için ölüyorum, sen benim elbiselerimle, beni hatırlayarak doğru ve kutsal bir hayat yaşa! Ağabeyin…”

“Senin için ölüyorum!” Adamın derinliklerine kadar işleyen ve onu acılara boğan bu sözler karşısında, korku ve güna­hın taşlaştırdığı kalbi sanki yağ gibi erimiştir. Ağabeyinin yazmış olduğu bu cümleyi yüksek sesle haykırarak tekrar okudu: “SENİN İÇİN ÖLÜYORUM.”

Belki daha ölmemiştir!… Ağabeyini kurtarmak için hızla evden çıkarak cezaevine koştu. Orada onu durdurdular. O ise, ısrarla müdürü görmek istediğini söyledi. Yalvarışlarına dayanamayıp onu müdürün yanına götürdüler. “Ben senin için ölüyorum” cümlesini okuyunca müdür dehşetle ürpe­rdi, ölenin rica eden sesi kulaklarında çınlarken sağlam ve sakin bakışları bir an gözlerinin önünde canlandı. Bir süre yerinden kalkamadı. Sonra büyük bir heyecanla mektubu yargıca götürdü. Yargıç da onu okudu ve gerçek suç­luyu sorguya çekmeye başladı. Gerçek suçlu, tüm geçmiş yaşamını, işlediği cinayeti, kaçışını ve alçakça susuşunu anlattı.

“Beni öldürün! Sizden rica ederim, bırakın beni öleyim!” dedikten sonra sustu.

Ama ölenin yazdığı “Ben senin için ölüyorum” sözü yar­gıca çok kutsal geldi. Böyle büyük bir kurban geçici olamazdı. Yargıç şaşkınlıkla genç adama baktı. O’nun ne denli büyük bir sevgiyle sevildiğini düşünerek onu hapsetmeyi ve ölüme mahkûm etmeyi uygun bulmadı. Çünkü ağabeyi onun günahı için canını vermiştir. So­nunda genç adam, mektup elinde, affedilmiş olarak evine döndü.

Tamamen pişman olmuş bir kalple tövbe edip Tanrı’ya seslendi. Gözyaşları dökerek Tanrı’ya yalvardı: “Ya Rab! Beni günahlarımla öldürme. Bir başkası günahlarım için öldü ya. Günaha karşı koymam için bana sabır ve güç ver. Beni, be­nim için ölenin elbiselerini giymeye layık kıl. Onları tüm lekelerden saklayabilmem için bana yardım et ve beni her günahtan koru.”

O günden sonra o, o kadar değişti ki, arkadaşları onu tanıyamadılar. Cana yakın ve sevgi dolu olmasına rağmen, sanki onların arasında bir yabancı gibiydi. Başlangıçta eski arkadaşları onu tekrar önceki yaşamına döndürmek isteseler de o, herkese tatlılıkla şu kesin cevabı verdi: “Bu elbiselerle gelemem; çünkü ağabeyim asla öyle yerlere gitmezdi.”

Arkadaşları yavaş yavaş tüm uğraşılarının boşa gittiğini gö­rüp ondan vazgeçtiler. Bazıları onu tamamen terk etti, ba­zıları ise giydiği elbiselere saygıyla baktılar. Değişen yaşa­mını seyretmekle kalmayıp, onlar da onun bu temiz haya­tına katılırlar.

Yılları Rabbi için çalışmakla geçti ve çabaları Tanrı’nın önünde bol ürün verdi. Günün birinde ağır hastalandı. Artık iki kardeşin sonsuzlukta daima beraber kalmak için birleşe­cekleri an gelmişti. Küçük kardeş ölünce, kendi isteği üze­rine, ağabeyinin elbiselerini onun ölüsü üzerine örtüp me­zara taşıdılar. Bunun derin anlamını öğrenen tanıdıkları, bu olayı asla unutamadılar.

Sevgili arkadaş, öykümüz burada bitiyor. Ağabeyinin kü­çük kardeşine olan şaşırtıcı sevgisine hayran kalıyoruz. Böyle bir sevgiyi çok az gördüğümüz için öyküyü ilgi ve merakla sonuna dek okudunuz. Dünya edebiyatında bu öyküye­ benzeyen iki üç olay daha okuyabiliriz. Bir kardeş için, ya da çok değerli bir dost için ölmeye cesaret etmiş birkaç kişiye rastlayabiliriz. Ama bizleri hepsinden daha fazla ilgi­lendiren bir olaya dikkatinizi çekmek istiyorum: İsa Mesih, bir kardeş veya bir dost için değil, tam tersine, günahlılar ve O’ndan nefret eden düşmanları uğruna canını feda etmiştir.

Bizler belki iyi bir adam için veya yüksek bir amaç uğruna kendimizi feda etmeye hazır olabiliriz. İsa Mesih ise, nan­kör, gururlu, yalancı, bencil, cimri, dolandırıcı, tembel, kıs­kanç, hain, kavgacı, sözünde durmayan, zina işleyen, sövücü, kin güden kimseler için canını verdi. O şöyle der: “Ben doğru kişileri değil, günahkârları çağırmaya geldim” (İncil’den Matta 9: 13).

Âdem ve Havva bir tek itaatsizlikleri yüzünden Aden bah­çesinden kovulup sonsuz yaşamlarını kaybettiler. Bizler ise, Tanrı’ya karşı sadece bir kere değil, sayısız kereler itaat­sizlikte bulunduk ve bulunuyoruz. Günah yükümüz çok ağırdır. Kendi gücümüz ve çabalarımızla günahlarımızdan arınmamız olanaksızdır. Durumumuz tıpkı öykümüzdeki genç kardeşin durumuna benzemektedir: Adaletten, yargıdan ve sonsuz ölümden korkmalıyız. Hiç kimse Tanrı’nın günahları­mıza göz yumacağını sanmasın! Tanrı her şeyi görür. O’nun gözünde her şey apaçıktır. O Nur’dur, karanlık da O’ndan gizlenemez. Ama Tanrı, çaresizliğimizi bilerek bize İsa Mesih’i Kurtarıcı olarak atadı. O, suçsuzdu. Bizim günah yükümüzü üzerine alıp cezamızı ödedi. Kor­kunç ıstıraplar içinde öldü. Din, dil, ırk ayrımı yapmadan bü­tün insanlar uğruna canını verdi. Bizim için öldü, senin ve benim için.

Yargıç, ağabeyin sevgisini görünce, onun verdiği hayatı genç kardeşinin hayatı yerine saydı. Genç kardeşi affedip serbest bıraktı. Tanrı bu dünyevi yargıçtan çok daha üstün­dür, İsa Mesih’i Kurtarıcı ve Rab olarak kabul edenlerin hiçbirine hüküm yoktur. İsa Mesih’in tüm insanların yerine yar­gılanarak ölmesini Tanrı kabul ederek onaylamıştır. İsa’yı ölümden üç gün sonra diriltmekle O’nun her yaptığı işi beğendiğini bize göstermiştir.

Ne yazık ki, insanların çoğu, ismen Hıristiyanlar dahi, İsa Mesih’in sevgisini ve ölümünün biçilmez değerini öneme almamaktadırlar. Hatta “Bir insanın başka birinin yerine ceza çekmesi, ölmesi olur mu hiç?” diyerek, İsa’ya bağlı olanları hor görürler. “Siz İsa’nın ölümüne güvenip istediği­niz kadar günah işlersiniz” diyerek alay ederler.

Keşke böyle konuşan kişiler “ağabeyin elbisesinin kutsallığını” anlayabilselerdi. İsa Mesih bu dünyada tertemiz, leke­siz, hilesiz bir hayat sürdü. O’nun her sözü ve her davranışı gerçek ve sevgi ile doluydu. Düşmanlarını bile iyilikle karşı­ladı. İsa Mesih, bizim kirli günah elbiselerimizi giyerek, bize en küçük bir lekesi bile olmayan kendi elbisesini emanet etti. Bu elbiseyi giyenler, üzerlerine büyük ve kutsal bir sorumluluk alırlar. Kurtarıcı’ya olan sevgileri yüzünden, O’nun gibi olmak, O’nun gibi konuşmak, O’nun gibi dav­ranmak ve O’nun gibi sevmek isteyerek O’nu örnek alırlar. Rabbin sevgisi onlar için hiçbir dünyevi değerle kıyaslana­mayacak kadar büyüktür.

Bu insanlar, bu şekilde yaşayabilmek için nereden ve kim­den güç alırlar? İsa Mesih, öyküde okuduğumuz gibi, bize sadece temiz elbisesini bırakmakla kalmamıştır. Ölümün­den üç gün sonra dirilmiştir. Kendisine Kurtarıcı olarak iman edenlere sonsuz yaşamla birlikte Kendi sevgisinden, doğ­ruluğundan, iyiliğinden ve kutsallığından da vermektedir. Onlar ölümden yaşama geçmişlerdir. İsa’yı yakından izle­yenlerin güçlükleri ve sıkıntıları olacaktır, ama ölümü yenmiş olan İsa Mesih, yolun sonuna dek onlarla birliktedir.

İsa şöyle der: “Dar kapıdan girin. Çünkü yıkıma götüren kapı ge­niş ve yol enlidir. Bu kapıdan girenler çoktur. Oysa yaşama götü­ren kapı dar, yol da çetindir. Bu yolu bulanlar azdır.”

Hayat İçin Hayat!

Sevgili okuyucu, bu fevkalade sevgi karşısında her­hangi bir yorum yapmadan önce derin düşünmenizi ve aynı zamanda bu eşsiz sevgiyi cevapsız bırakmamanızı rica ederim.

Okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

“HAYAT İÇİN HAYAT” konusu ile ilgili İncil Kitabından seçilmiş bazı ayetler:

Kutsal Yazılar uyarınca Mesih günahlarımıza karşılık öldü, gömüldü ve Kutsal Yazılar uyarınca üçüncü gün ölümden dirildi.

1. Korintliler 15: 4

*

Sevginin ne olduğunu Mesih’in bizim için canını vermesinden anlıyoruz. Bizim de kardeşlerimiz için canımızı vermemiz gerekir.

1. Yuhanna 3: 16

*

Tanrı ise bizi sevdiğini şununla kanıtlıyor: Biz daha günahkârken, Mesih bizim için öldü.

Romalılar 5: 8

*

Bizler günah karşısında ölelim, doğruluk uğruna yaşayalım diye, günahlarımızı çarmıhta kendi bedeninde yüklendi. O’nun yaralarıyla şifa buldunuz.

1. Petrus 2: 24

*

Biliyorsunuz ki, atalarınızdan kalma boş yaşayışınızdan altın ya da gümüş gibi geçici şeylerle değil, kusursuz ve lekesiz kuzuyu andıran Mesih’in değerli kanının fidyesiyle kurtuldunuz.

1. Petrus 1: 18-19

*

Evet, Mesih herkes için öldü. Öyle ki, yaşayanlar artık kendileri için değil, kendileri uğruna ölüp dirilen Mesih için yaşasınlar.

2. Korintliler 5: 15

*

Gerçek doğruluk ve kutsallıkta Tanrı’ya benzer yaratılan yeni yaradılışı giyinmeyi öğrendiniz.

Efesliler 4: 24

*

Rab İsa Mesih’i kuşanın. Benliğinizin gereksiz tutkularını karşılamayı bırakın.

Romalılar 13: 14

Değerli arkadaş,

okuyacağınız öykü Hindistan’da geçmekte­dir. Hindistan’da aşağı yukarı 1214 milyon insan yaşar. Bunun büyük bir kesimi Hindu inançlarına bağlıdır. Kuzey Hin­distan’da 160 milyondan daha fazla Müslüman bulunur. Ülkenin güneyinde ise 28 milyon Hıristiyan yaşa­maktadır. Ayrıca küçük bir Budist azınlığı ve başka dinlere bağlı olan topluluklar da vardır.

Hindular, insan öldükten sonra, onun ruhunun başka bir bedenle tekrar bu dünyaya doğacağına inanırlar. Onların inançlarına göre kötü insanlar gelecek hayatlarında hayvan olarak, iyi insanlar ise daha iyi bir ailenin çocuğu olarak, ruhsal yaşama daha elverişli olan bir çevrede doğacaklardır. Hinduların amaçları, en yüksek sınıflara, hiç bedeni olmayan ruhlar sınıfına erişmektir. Bu hedefe varmak için her çeşit dünyevi zevklerden vazgeçerler, hatta kendi bedenlerine de eziyet ederler. Aynı zamanda genellikle başka inançları benimseyen vatandaşlarına da anlayış gösterirler. Bazı bölgelerde Hindular dinî azınlıkları baskı altında tutarlar, ama birçok yerde Müslümanlar ve Hıristiyanlar korkmadan Hinduların arasında yaşayabilirler. Okuyacağınız öyküde olduğu gibi, birbirinden farklı dinlere bağlı olanlar arasında çok samimi dostluğa rastlamak da mümkündür.

Deniz kıyısında bulunan küçük bir köyde Virapa adlı bir inci avcısı yaşardı. O, çok dindar bir Hindu idi. Komşusu ve uzun yıllardan beri dostu olan Şantapa ona çeşitli sıkıntılarında destek ve yardımcı olmuştu. Çoğu zaman, akşamları beraber sohbet ederek geçirirlerdi. Şantapa, Virapa’nın ne kadar dindar olduğunu görüp şaşakalırdı. Ama aynı zamanda günahlı bir insanın dindarlığının Tanrı önünde hiç bir yarar sağlayamayacağını biliyordu. Defalarca Şantapa, Virapa’ya şöyle demişti: “Dostum, senin dinsel çabaların, günahlarını örtmeye veya onları ortadan kaldırmaya yeterli değildir.”

“Kutsal Kitap şöyle der: “Bütün iyi işlerimiz Tanrı´nın önünde kirli bir paçavra gibidir” (Yeşaya 64: 6). Tanrı´nın kutsallığı yanında biz insanlar çok kötüyüz. Yüreğimizin her düşünce­sini, her türlü arzumuzu, her an kendi kendimizi düşündüğü­müzü Tanrı görür. Kalbimizin bozukluğu ve günahlarımızın çokluğu yüzünden, Tanrı´ya sunabileceğimiz hiç bir şeyin O´nun yanında değerli olmayacağını bilmeliyiz. Senin dinsel çabaların, kurbanların, kendine eziyet etmen boşunadır. Kardeşim, bunların Tanrı tarafından kabul edileceğini um­makla ancak kendi kendini aldatmıyor musun? Ben, yapabile­ceğim hiç bir şeyin beni Tanrı’ya yaklaştırmayacağını bilirim. Tek umudum İsa Mesih’in ölümü ve dirilişidir. İsa Mesih, hepimizin günah yükünü üzerine alıp bize düşen cezayı çekmiştir. Tövbe edip İsa Mesih’e bağlanan kişinin sonsuz yaşamı olur.”

Virapa, her keresinde Şantapa’yı sabırla dinler, ama sonra sözlerine itiraz edip, herkesin kendi kurtuluşu için bütün gücüyle uğraşması gerektiğini savunurdu.

Mevsimin son dalışlarını yaptığı bir günde Virapa’yı Şantapa seyrediyordu. Güneşten yanmış vücudunu bir balık gibi hareket ettiren ve pek de genç sayılmayan bu dostuna hayranlık duyuyordu… Virapa gene su yüzüne çıkmıştı ve dişlerinin arasında büyükçe bir istiridyeyi tutuyordu. Çok yorulduğu belli olan Virapa istiridyeyi dostuna uzatarak: “Eh, artık bu mevsim dalışa elveda. Bu son istiridye de iyi bir parçaya benziyor, aç bakalım, içindekini bir görelim,” dedi. Şantapa çakı ile istiridyeyi açıp büyük bir inci görerek bağırdı: “Virapa, bu, gördüğüm incilerin en güzeli, şuna bak!” Virapa inciyi eline alıp tetkik ederek: “Fena değil, ama hatalı, bak şurasında siyah bir leke var ve biraz çökük. Herhalde büyükçe olduğu için biraz para edecek,” dedi.

Virapa, bembeyaz dişlerini göstererek sözlerine şöyle devam etti: “Bu iş senin Tanrı hakkında bana söylediklerine benziyor. İşte sen, inciden pek anlamadığın için buna en güzel inci dedin çıktın. Ben ise hemen hatalarını gördüm. Evet, Tanrı da insanların ne olduklarını iyi bilir ve O´nun kararı doğrudur. İnsan, ilk bakışta ne kadar iyi görünürse görünsün, yüreği kötüdür. İşte, yüreğimizin kirini, kötülüğünü temizlemek için dinimizin emirlerini tüm gücümüzle tutmamız gerek. Nasıl olur da sen, kurtuluşun Tanrı´dan bir hediye olduğunu söylü­yorsun? Kurtuluşumun böyle bedava olacağına bir türlü inanamıyorum.”

Kayığı karaya çekip köyün yolunu tuttular. Konuşa konuşa tozlu yolda ilerliyorlardı. Biraz sonra, oralarda sık sık görülen hac yolcularından birine rastladılar. Bu adam, Hindularca kutsal sayılan ve Ganj nehri kıyısında kurulmuş olan Varanzi şehrine hacca gidiyordu. Yalınayak yürüyerek, en keskin taşların üzerine basıyor ve ara sıra eğilip yeri öpüyordu. Virapa: “İşte, ben de birkaç gün sonra bu mübarek adam gibi yola koyulup Varanzi’ye giderek hacı olacağım; hatta oraya dizlerimin üzerinde gitmeye niyetliyim. Böylece dinimin en önemli bir emrini yerine getirmiş olacağım.” Şantapa ise: “Varanzi buradan 900 kilometre uzakta, hiç dizlerin böyle bir yolculuğa dayanabilir mi? Daha oraya varmadan kan kay­bından ölürsün” dedi. Virapa: “Ne olursa olsun, karşılığımı alacağım, onun için her acıyı çekmeye razıyım.” diye cevap verdi. Şantapa tekrar ona, İsa Mesih’in bütün insanlar uğruna çarmıh üzerin­de çekmiş olduğu acıyı, herkesin günahını taşımış olup öldü­ğünü ve bu nedenle herkese cennet yolunu açmış olduğunu anlattı. Ama Virapa şöyle cevap verdi: “Şantapa, bu dün­yada en iyi arkadaşım sen oldun, bana her zaman yardımın dokundu, iyiliğin eksik olmadı. Bunun için beni Varanzi’ye gitme sevincinden yoksun etmeye çalışma. Ben karşılıksız bir kurtuluş kabul edemem.”

Birkaç gün sonra hac hazırlığını yapmış olan Virapa Şantapa’yı evine çağırarak onunla konuşmaya başladı: “Dostum, şimdi sana bir sırrımı açmak istiyorum. Çünkü hacdan dönüp dönmeyeceğim belli değil. Beş yıl önce ölen oğlumu hatır­larsın; o çok ünlü bir dalgıçtı. Bir gün su altında çok kaldığı ve fazla derine daldığı için hastalandı ve birkaç gün sonra da hayata gözlerini yumdu. Oğlum, hep eşsiz bir inciyi bulacağını düşünerek, en zor yerlere dalış yapardı. Ah, benim oğlum bana ne kadar büyük bir neşe kaynağıydı. O, herkesin sev­gilisi, iyi kalpli bir evlattı. Oğlum su altında fazla kaldığı gün şu inciyi çıkartmıştı” diyerek Virapa bir kutudan çok iri bir inci çıkardı. “Bu inci bana göre eşsiz bir incidir. Satmak istesem bana bir servet getirebilir.” Şantapa’nın gözleri kamaşmıştı, böyle bir inciyi rüyasında bile görmemişti. Ceviz kadar iri, hiç bir kusuru yoktu. Bunun değerini ancak bir kral ödeyebilirdi. Virapa dostunun hayranlıkla inciye baktığını görüp ona dedi: “Şantapa, işte seni bugün buraya çağırdığı­mın nedeni bu. Benim hacdan geriye döneceğim belli değil ve en iyi dostum olduğun için sana bu eşsiz inciyi armağan etmek istiyorum.” Şantapa şaşkınlıkla Virapa’ya baktı: “Ama bu inci sana bir servet getirebilir, bunu bana nasıl bedava verebilirsin? Hiç olmazsa karşılık olarak biriktirdiğim parayı vereyim.”

Ama Virapa, dostunun kendisini anlamadığına şaşıp: “Şantapa, her halde anlamıyorsun, biricik oğlum böyle bir inciyi elde etmek için hayatını verdi. Bu incinin manevi değeri bence o kadar büyük ki, asla para karşılığında satamam. Yalvarırım, sana karşı duyduğum sevgi için bu armağanımı kabul et” dedi.

Bu sözleri duyunca Şantapa sevinç ve heyecanla Virapa’nın ellerine sarılarak: “Sevgili dostum, yıllardır sana anlatmak istediğim budur” dedi. “Senin her şeyin olan oğlunun yaşa­mına mal olan bu inciyi hiç bir değer karşılığında satmazsın. Bu incinin manevi değeri sana dünyada olan tüm servet­lerden üstündür. Sen bu inciyi ancak sevdiğin dostuna armağan olarak vermek istiyorsun. İşte, Tanrı´nın sana armağan etmek istediği kurtuluş da bu inciye benzer. Onun değeri sonsuzdur. Tanrı onu hiç bir caba, para veya iyilik karşısında değil, ancak armağan olarak verir. Çünkü İsa Mesih bu kurtuluşu sağlamak için kanını döküp can vermiştir. Benim, senin, herkes için sonsuz yaşam yolu açılsın diye kendisini kurban etmiştir. Yapacağımız tek iş, günahlılar olarak Allah’ın bize armağan etmek istediği kurtuluşu kabul etmektir.”

Yaşlı dalgıç derin derin düşünmeye başladı.

Şantapa sonra devam ederek: “Dostum, bana olan sevginden dolayı oğlunun canına mal olan inciyi armağan etmek istiyor ve benim de bu armağanı kabul etmemi arzu ediyorsun. Sen de aynı şekilde, Tanrı’nın büyük sevgiyle sana İsa Mesih’te sunduğu kurtuluşu kabul et” dedi.

Nihayet Virapa, değeri insan gücüyle ödenemeyecek olan, İsa Mesih’in ona sunduğu kurtuluş hediyesinin derin anlamını kavramıştı. Tanrı, insanları kendisiyle barıştırmak ve onların günahlarını bağışlamak için bir plan hazırladı. Bütün insanların günahı için bir kişi, İsa Mesih öldü. Ancak Tanrı, İsa’nın sunduğu bu kurtuluşu kabul etmek ya da etmemekte insanları özgür bırakmıştır. Bu hediyeyi kim alçakgönüllülükle kabul ederse günahın ezici ağırlığından ve tutsaklığından kurtulup, gerçek iç özgürlüğüne kavuşur. Tanrı´nın hazırladığı kurtuluşu hiçe sayıp geri tepenlerse Tanrı’nın adaletine göre günahlarının cezasını çekeceklerdir.

En değerli ve eşsiz inci olan Tanrı´nın kurtuluşunu hor görmeyelim. “Tanrı, bizi sevdiğini şununla kanıtlıyor: Biz daha günahlı iken, Mesih bizim için öldü. Böylece şimdi O´nun kanıyla aklandığımıza göre, O´nun aracılığıyla Tanrı´nın gazabından kurtulacağımız çok daha kesindir” (İncil’den, Romalılara 5: 8-9).

Bazı okuyucularımız, bu kurtuluşun çok kolay ve ucuz olduğunu düşünerek, “İsa Mesih tüm günahlarımızın cezasını üzerine aldıysa, istediğimiz kadar günah işleyebiliriz” demek hafifliğinde bulunuyorlar. Onlara özellikle şu iki noktayı hatırlatmak isteriz:

1) İsa Mesih’in sunduğu kurtuluş, candan tövbe edenler içindir. Bu değerli armağanı kabul edenler, kendi gururlarından vazgeçmelidirler. İnsanın kendi gururundan vazgeçmesi hiç de kolay değil. Bunun içindir ki, çok az insan Tanrı´ya yaklaşıyor.

2) Günahlarına af bulan ve kötü alışkanlıkların tutsaklığından kurtulan insan, Tanrı´yı tüm yüreğiyle, tüm canıyla, tüm düşüncesiyle ve tüm gücüyle sevmeye borçludur. Rab onu bağışlamıştır, o da komşusunu bağışlayacaktır. Mademki Tanrı onu tüm kusurlarına rağmen sevmiştir, onun da çev­resindekileri oldukları gibi sevmesi gerektir.

Tanrı´nın İsa Mesih’te bize vermek istediği yaşam ne kolay ne de ucuzdur, İncil kitabında Tanrı´nın kurtuluşu, pahası biçilmez, eşsiz bir inciye benzetilir:

“Göklerin Egemenliği, güzel inciler arayan bir tüccara benzer. Tüccar, çok değerli bir inci bulunca gitti, varını yoğunu satıp o inciyi satın aldı” (İncil’den Matta, 13: 45-46).

İnsanların çoğu suni inci ile yetinip gerçek inciyi arama zahmetine katlanmıyor. Tanrı´nın insana vermek istediği eşsiz inciyi kabul etmek için her şeyini feda edene ne mutlu!

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Haberlerinizi bekleriz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Bir gün bir ağa evinde karanlıkta oturuyormuş. Bir serseri evin önünden geçmiş ve karanlık olduğu için hiç kimse olmadığını düşünmüş. Evi soymaya karar vermiş. Yavaşça eve girmiş ve ışığı açmış. Köşede ağa oturuyormuş ama hiçbir şey söylememiş. Hırsız şaşırmış ama ağa hiç bir şey söylemeyince, bir odayı soymaya başlamış. O akşam o odadaki malları alıp götürmüş. Ertesi akşam da aynı hırsız ağanın evinin önünden geçmiş ve evin içinde yine ışık olmadığını fark etmiş. Tekrar eve girmiş ve yine ağa sessizce bir köşede oturup hırsıza bakıyormuş. Hırsız başka bir odaya girmiş ve bütün eşyaları çalmış. Ertesi akşam da aynı olaylar olmuş. Dördüncü akşam da ağa’nın evine girmiş ve dördüncü odayı soymak istemiş. Ama bu sefer ağa sakin sakin seyretmemiş. Ağa bir fırlamış ve bağırmaya başlamış. Polisler gelmiş ve hırsızı hapishaneye atmışlar.

Acaba, ağa akıllanmış mı?

Büyük bir çiftlikte Orhan isminde bir erkek çocuk yaşardı. Orhan hayvanları çok severdi. Bir gün annesi ona harika bir hediye verdi. Annesinin ona verdiği hediye beyaz bir tavuktu. Orhan’ın ne kadar mutlu olduğunu düşünebiliyor musunuz? Çocuk her sabah ve her akşam kümese gidip tavuğuna yem veriyor, ona olan sevgisi günden güne artıyordu. Tavuğun tüyleri bembeyaz olduğu için Orhan ona “Beyaz hanım” adını vermişti. “Beyaz hanım bizim buralarda en güzel tavuktur” diyerek onunla övünüyordu.

Bir gün Orhan yine tavuğuna yem vermek için kümese gittiğinde tavuk orada yoktu. Çocuk Beyaz hanım’ı uzun bir süre aradı ve sonunda onu buldu. Beyaz tavuk kendisine bir yuva hazırlamıştı. Yuvasına her gün bir yumurta bırakıyordu. Yuva yumurtalarla dolunca Beyaz hanım onların üzerine bir gün değil, tam üç hafta boyu kuluçkaya yatıyordu. Yuvasından sadece karnını doyurmak için çıkıyordu.

Üç hafta sonra harika bir şey oldu. Bir sabah Orhan kümese yaklaştığında, Beyaz hanım’ın samanlığın arkasından gıdakladığını duydu. Beyaz hanım yalnız değildi. Peşi sıra birkaç tane küçük sarı civciv geliyordu. Onlar, bacakları olan sarı küçük ve yumuşak bir top gibi gözüküyorlardı. Beyaz hanım civcivlerini gezdiriyor, kayırıyor, koruyor ve onlarla gurur duyuyordu. Küçük civcivler ise anne tavuğu izliyor ve onun sözünü dinliyorlardı. Yağmur yağınca ya da karanlık basınca anneleri çağırır çağırmaz hemen ona doğru koşarlardı. Beyaz hanım da üzerlerine kanat gererek onları yağmur ve soğuktan koruyordu.

Bir gün çok kötü bir şey oldu. Çiftliğe yakın bir yerde bir yangın çıkmıştı. Rüzgâr esiyor ve alevler hızla yayılıp eve ve ahıra yaklaşıyordu. Herkes bu yangını söndürmek için elinden geleni yapıyordu. Orhan de oradaydı. Akşam olunca öylesine yorulmuştu ki, Beyaz hanım’a yem vermeyi bile unutmuştu. Ertesi sabah Orhan tavuğunu aramaya başladı, ama ne yazık ki, onu hiçbir yerde bulamadı.

Az sonra yerde küçük kara bir yığın gördü. Merakla, yerdeki bu şeyin ne olduğunu anlamak için ayağıyla ona dokundu. Birden ürperdi. Bu kara yığın Beyaz hanım olabilir miydi? Şaşkınlık içinde olup bitenleri düşünürken ahırdan civcivlerin neşeli seslerini duydu. Evet, civcivlerin hepsi oradaydı, yaşıyordu, onlara hiçbir şey olmamıştı.

Acaba Orhan yokken orada neler olmuştu?

Bir gün önce, beyaz tavuk civcivleriyle birlikteyken, birden ateşin üzerlerine doğru geldiğini görmüştü. Aslında beyaz tavuk ateşten kaçarak canını kurtarabilirdi, ama civcivlerin bacakları o kadar küçüktü ki, onların kaçmaları olanak dışıydı. Beyaz hanım bunu anlayınca ölümünü göze alarak civcivlerini çağırdı ve kanatlarını onların üstüne gerdi. Bunu civcivlerine olan sevgisinden dolayı yapmıştı. Ateş onların bulunduğu yere varınca Beyaz hanım yanmış, ama civcivleri kurtulmuştu. Tavuğun civcivlerine olan sevgisi bu kadar büyüktü.

Orhan bu olayı annesine anlattı. Annesi onu dikkatle dinledikten sonra ona dönerek, “Orhan, biliyor musun?” dedi. “Seni de birisi çok sevdi ve yok olmayasın diye senin için öldü, aynı beyaz tavuğun civcivleri için öldüğü gibi.

Biz insanlar günahlıyız, eksiklerimiz var, kötülüklerimiz var, bazen sevgisiziz, saygısızız. Bazen şeytanı dinleyip ona uyduğumuz olur. Bu günahlarımız yüzünden Tanrı’dan ayrıyız, cezalıyız. Biz yok olmayalım diye İsa Mesih hayatını bizim için feda etti. O, bizim yerimize korkunç acılar çekip öldü. Görüyorsun Orhan, biz günahlarımızdan dolayı kaybolup yok olmayalım diye İsa senin ve benim için çarmıhta öldü. Eğer İsa’nın bu sevgisine inanırsan, Tanrı seni kabul eder ve günahlarından dolayı ceza çekmek zorunda kalmazsın. İsa senin kurtarıcın olur, beyaz tavuk civcivlerin kurtarıcısı olduğu gibi.

Şöyle diyebilirsin: “Sevgili İsa Mesih, sana teşekkür ediyorum. Beni sevdin ve benim için öldün. Seni şimdi kurtarıcım olarak kabul ediyorum. Âmin.”

Orhan bunları dinledikten sonra annesine şöyle dedi: “Anneciğim, ben artık tavuğumun yanmasına o kadar üzülmüyorum. Çünkü tavuğum civcivleri için ölmezseydi, belki de Kurtarıcı İsa Mesih’in beni ne kadar çok sevdiğini hiçbir zaman anlamayacaktım. Ama şimdi anladım ve çok mutluyum.”

mektup@tevratzeburincil.org

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken, memleketin birinde, bir bahçede çocuklar cirit atarken, bu bahçenin sahibi olan bencil bir dev varmış. Öylesine bencilmiş ki, kendisinden başkasını hiç mi hiç düşünmezmiş. Bu bencil devin bir de çok mu çok güzel bir bahçesi varmış. Gel zaman, git zaman, bir gün bu dev bir yolculuğa çıkmış; az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş, nihayet yaşadığı kentten ayrılmış. Bunu duyan mahallenin çocukları hiç durur mu? Sevinçle, coşkuyla devin o güzelim bahçesine dalıvermişler; başlamışlar oynamaya. Yemyeşil çimenlerle kaplı o bahçede türlü türlü ağaçlar ilkbaharda çiçeklerle donanır, sonbahardaysa meyvelerle yüklü ağaçların arasında kuş sesleri insana tatlı nağmeler okurmuş. Bazen bu kuş sesleri çocukları mest eder, çocuklar da oyunlarına ara vererek kuşların o tatlı nağmelerini dinler ve bu bahçede ne kadar çok mutlu olduklarını tekrarlayıp dururlarmış.

Aradan uzun bir zaman geçtikten sonra, bir gün bu bencil dev çıkıp geri gelmiş. Bir de ne görsün?! Mahallenin çocukları bahçesinde cirit atıyor. Kızmış, bağırmış, “sizi gidi haylazlar sizi, defolun buradan, benim bu güzelim bahçemde oynamak için size kim izin verdi?” diyerek kovmuş onları. Sonra, çocuklar bir daha bahçesine giremesinler diye, bahçenin etrafını yüksek bir duvarla çevirmiş, üzerine de, “Girmek yasaktır” diye yazılı bir levha asmış.

Zavallı çocukların artık oynayacak bir yerleri kalmamış. Okuldan çıktıktan sonra duvarın etrafında üzgün üzgün dolaşıp, “Bir zamanlar bu bahçede ne kadar mutluyduk!” diyerek içlerini çekiyorlarmış.

İlkbahar gelmiş, çiçekler açmış, kuşlar ise her tarafta güzelim, insanı mest eden ezgilerini okumaya başlamışlar. Şarkılar, türküler okurlarmış; ama o bencil devin bahçesinde ne kış elini ayağını çekmiş, ne de bahar gelmiş. O bahçede çocukları görmeyen kuşlar seslerini keserek oradan ayrılmışlar. Ağaçlar da çocukları görmeyince çiçek açmaktan vazgeçmişler. Bu durumdan sadece üç kişi memnunmuş: Kar, tipi ve kırağı. “Bu ne büyük mutluluk öyle!” demişler kendi kendilerine. “İlkbahar burayı unutmuş! Bütün yıl burada kalıp sefa süreceğiz” diyerek sevinçle coşmuşlar. Kar, bembeyaz mantosuyla çimenlerin üzerini örtmüş, kırağı ise ağaçları gümüş bir renge boyamış.

Bencil dev, penceresinin önünde oturmuş, dışarıya bakarak, “Acaba ilkbahar ne zaman gelecek?” diye düşünüyormuş. Ama ne ilkbahar, ne de yaz gelmiş devin bahçesine. Başka yerlerde sonbahar gelip çatmış, ağaçlar dolu dolu meyveler vermiş, ama devin bahçesinde yeşillikten bir eser yokmuş. Orada kış hâlâ devam ediyormuş.

Dev, bir sabah uyanıp yatağında derin derin düşünürken birden kulağına tatlı bir melodi gelmiş. Bu ezgi onu öylesine mest etmiş ki, “Acaba bu melodiyi melekler mi çalıyor, yoksa kralın özel çalgıcıları mı geldi?” diye düşünürken bir de ne görsün? Bu melodiyi penceresine konmuş bir kuş söylüyormuş. Uzun zamandan beri duymadığı bu ses onu mest etmiş. Derin bir nefes alırken, etrafı çiçek kokuları sarıvermiş.

Dev sevinçle, “ilkbahar geldi” diyerek yatağından fırlamış, pencereye koşarak hemen bahçesine bir göz atmış. Bir de ne görsün? Bahçenin duvarından açılan bir delikten çocuklar bahçeye girmiş, ağaçlara tırmanıp dallarda oturmuşlar. Her ağaçta bir çocuk. Ağaçlar çocukların geri dönüşlerine o kadar çok sevinmişler ki, dallarını hemen rengârenk çiçeklerle donatmışlar. Her dal neşe içinde bir nağme okumaya, sağa sola dans edercesine sallanmaya başlamış. Kuşlar da güllük gülistanlık olan bahçeye üşüşmüşler ve ağaçlarla çiçeklerin ezgilerine katılmışlar. Çiçekler yemyeşil otlar arasından başlarını kaldırıp etrafa tatlı tatlı gülücükler ve sağa sola öpücükler yolluyorlarmış.

Ne güzel bir manzara, değil mi? Ama bahçenin köşelerinde kış halen etkisini sürdürüyormuş. Orada küçük bir çocuk ağacın altında durmuş, dallara yetişmeye çalışıyor, başaramadığı için de hüngür hüngür ağlıyormuş. Zavallı ağaç, dondurucu soğukta titreyen, kırağıyla kaplı dallarını mümkün olduğu kadar yere eğmiş, “haydi yavrum, tut, tırman!” diye çocuğu isteklendiriyor, ama ne yazık ki, küçüğün boyu bir türlü yetişemiyormuş.

Tüm bu olanlara tanık olan devin yüreğine birden ılık bir şey akmış. Yüreği sızlayan dev, ellerini başına vura vura, “Ah! meğer ben ne bencilmişim! Demek ki, başıma ne geldiyse bu bencilliğim yüzünden gelmiş. İlkbaharın bahçeme neden gelmek istemediğini şimdi anlıyorum. Hemen gidip o çocuğu da ağacın dalına bindireceğim. Sonra da o duvarı yerle bir edecek, bahçemi çocuklara açacağım” diyerek sessizce bahçeye inmiş. Birden bencil devi gören çocuklar çil yavrusu gibi korku içinde oradan kaçarak uzaklaşmışlar. Onlar bahçeden çıkar çıkmaz kış yine bahçeyi kaplamış. Halen ağlamakta olan o küçüğün gözleri yaşlarla dolu olduğundan, devi görmemiş.

Dev, sakince çocuğa yaklaşmış ve onu kucağına alarak kaldırıp ağacın dalına oturtmuş. O anda ağacın dallarında çiçekler açılmış, kuşlar gelmiş, başlamışlar birlikte şarkılar söylemeye. Bunu gören çocuk devin boynuna sarılmış ve yanaklarına okkalı birer öpücük kondurmuş. Duvardaki delikten olanları seyretmekte olan diğer çocuklar da cesaret alarak bahçeye girmişler ve onların girmeleriyle de birden ilkbahar geriye gelmiş.

Dev, “Çocuklar,” demiş, “bu bahçe artık sizin bahçenizdir!” Sonra eline kocaman bir balyoz alarak bahçenin duvarlarını yerle bir etmiş. O günden sonra oradan geçenler, devi o şahane bahçede çocuklarla oynamakta görüyor ve buna çok seviniyorlarmış.

———————

Sevgili okuyucularımız, okumuş olduğunuz bu öykü sadece bir masaldır. Bir varmış, bir yokmuş! Masallarda hem kişiler, hem de olaylar gerçekdışıdır. Yani masal, halkın yarattığı, ağızdan ağza, kuşaktan kuşağa süregelen, ama gerçekle ilgisi olmayan öykülerdir diyebiliriz. Oysa masalların öğretici yönleri çoktur, masallar derin anlamlar taşır ve yaşamımızın en önemli gerçeklerini çarpıcı bir şekilde gözler önüne sererler. İşte az önce okuduğunuz masal da bize, bencilliğin ne olduğunu ve bencil insanların gerçekte ne denli perişan ve mutsuz olduklarını açıkça göstermek istiyor.

Masalımızdaki devin bahçesinde kışın halen hüküm sürmesi, ilkbaharın gelmemesi, çiçeklerin açmaması ve kuşların ötmemesi devin bencilliğinden ileri gelmişti. Biz de kendi yaşamımızı o devin bahçesine benzetebiliriz. Dev, bahçesini korumaya, güzelleştirmeye, temiz tutmaya ve değerlendirmeye çalıştığı gibi, bizler de yaşamımızı değerli bir aşamaya getirmek, kendimizi önemli göstermek isteriz. Oysa devin unuttuğu bir şey vardı: Yaşamın anlamı, güzelliği, değeri başka insanlarla olan iyi ilişkilerimize bağlıdır. Oysa kendi rahatımızı ve kendi çıkarımızı ön plana koyarsak, kendimizden başkasını düşünmüyoruz demektir; bu da bizi verimsiz, yararsız bir hale getirebilir; çevremizdeki insanlarla aramız açılabilir. O zaman yalnız kalırız ve yaşamımız buzlarla kaplı bir bahçeye benzer.

Sevdiğimiz bir kişiyle evlenmek, bir yuva kurmak, çocuklarımızı sevgi ve mutluluk içinde yetiştirmek her birimizin arzuladığı, özlediği değerli ve yüce amaçlardır. Herkes bu alanda her tür özveriden çekinmemeli, sorumluluğunu ciddi bir şekilde yüklenmelidir. Bunlar değerli tutumlardır. Ama çoğu kez yaşamımızda erdemli şeyler değil, tersine, masaldaki bencil devin bahçesindeki gibi soğuk, tatsız ve çirkin şeyler gözükür. Yaşamımız günbegün güzelleşeceğine, gittikçe çirkinleşir. Aile yaşamındaki sevgi bağları, çekişmeler, kıskançlıklar, bencillikler ve eleştiriler yüzünden yıkılır. Bazen sevginin yerini düşmanlık, kin ve nefret alır ve sonuç boşanmaya kadar gider.

Dostluk ve arkadaşlık ilişkilerini bozan şeyin ne olduğunu hiç düşündünüz mü, değerli okuyucumuz? Buna “Bencillik” dersek hiç de abartmış olmayız. Tanrı Sözü’nde insanda bulunan bencillik ürünlerinin bazıları şöyle sıralanıyor:

“Kötü düşünceler, cinayet, zina, ahlaksızlık, hırsızlık, yalan tanıklık, sövüp sayma hep insanın yüreğinden kaynaklanır” (Matta 15, 19).

Tüm bu kötü şeylerin kaynağında “Ben” adlı kişilik oturmaktadır. Ben, bencilliğin köküdür. Masalımızdaki devin özelliği, bencil olmasıydı. Ama bencillik sadece masaldaki o devde değil, her insanda bulunmaktadır. Birçok kimse, bu dev gibi, bencilliğinden habersiz olarak yaşamaktadır. Ama sonra nedense yaşamlarında her şey birden patlak veriyor ve aile yaşamları tehlikeye giriyor, iş yerinde sorunlar başlıyor ve arkadaşlarıyla araları açılıyor. İşte bu duruma gerçekçi ve yansız bir şekilde yaklaşan bir kimse, bencilliğinin farkına varıyor. Böylece o bahçede karlar ve buzlar erimeye başlıyor. Masalımızdaki dev gibi, eğer bir kimse bencilliğinden vazgeçerek çevredeki insanlara gönlünün bahçesini açacak ve onları içeriye davet edecek olursa, işte o zaman tam bir mutluluk ve sevinç dolu bir hayat başlayacaktır.

Evet, işe olumlu yaklaşınca böyle düşünebiliriz; ama bencilliği bırakmak hiç de kolay bir şey değildir. Çünkü bencillik kişiye çoğu kez “sen haklısın, senin hakkındır, herkes aynı şeyi yapıyor” türünden çeşitli maskeler takarak kişiye yön vermeye çalışır. Diğer yandan, düşüncelerimize, söz ve davranışlarımıza egemen olmak isteyen “Ben” adlı kişi kalbimizde egemen kesilerek orada oturur ve kolay kolay oturduğu o yeri terk etmek istemez. “Ben” adlı benlik, gerçek dostluğun, sevginin ve Tanrı’nın düşmanıdır. Bencillik yüzünden hem kendimiz, hem de çevremizde bulunan insanlar mutsuz olurlar. Tanrı bizi bu durumdan, yani bencilliğimizden kurtarmak ve özgür etmek istiyor. Tanrı, yüreğimizdeki “Ben” adlı o bencillik kişiliğinin yerini almak ve orada Kendisi oturmak istiyor.

Sevgili okuyucumuz, yaşamınızı kim yönetiyor? Bencilliğiniz mi, yoksa Tanrı mı? Eğer yaşamınızı Tanrı’nın yönetmesini istiyorsanız, yüreğinizdeki size hâkim olan “Ben” adlı kişinin yok olması gerekmektedir. Çünkü hem Tanrı’nın, hem de insan benliğinin bir arada kişinin yüreğinde bulunması olanaksızdır. İnsanın ancak bir tek yöneticisi olmalıdır. Dilimizde, “ölmeden önce ölmek” diye bir deyim vardır; ki insan daha bu dünyada yaşarken kendi benliğine ölsün ve o benliğin, bencilliğin yerini Tanrı alabilsin.

İnsan bunu kendi başına yapamaz. Oysa Tanrı’nın yolladığı kurtarıcı Mesih İsa bunu yapabilmemize olanak sağlamıştır. O, hiçbir zaman kendi çıkarını aramadı. Her durumda Tanrı’nın isteğini yerine getirdi. Çevresindeki insanlara sevgi gösterdi, merhamet etti. Onlar uğruna kendi rahatından vazgeçti, yardıma muhtaç olanlara hiçbir zaman “vaktim yok, şimdi işim var, sonra gel” demedi. Tam tersine, kendisinden yardım dileyenlerden yüz çevirmedi, onlara her tür iyilikte bulundu. Hiçbir zaman kaba güce başvurmadı; kötülüğe kötülükle karşılık vermedi. Tersine, “Size kötülük edenlere karşı iyi yürekli olun, onlar için hayır dua edin” diye buyruk verdi. Tüm bunlara rağmen, insanlar O’nu sonunda çarmıha çaktılar. Çarmıhta bile yine insanların iyiliğini düşündü, onları bağışladı. Böylece ölen Mesih İsa, üç gün sonra bir daha ölmemek üzere ölümü yenerek dirildi.

İsa Mesih’e iman edip O’nu kurtarıcısı olarak kabul eden kişiler, ruhta O’nunla birleşirler. İsa’nın öğrencilerinden Pavlus şöyle yazdı:

“Artık günaha kölelik etmeyelim diye, günahlı varlığımızın ortadan kaldırılması için eski yaradılışımızın Mesih’le birlikte çarmıha gerildiğini biliriz. Çünkü ölmüş kişi günahtan özgür kılınmıştır. Mesih’le birlikte ölmüşsek, O’nunla birlikte yaşayacağımıza da inanıyoruz.”

(Romalılar 6: 6-8).

Böylece, Mesih’e iman eden kişi, O’nun ölümünden ve dirilişinden pay alır, Mesih’in Ruhu, yani Kutsal Ruh, o kimsede konut kurar. Kutsal Ruh yavaş yavaş kişideki bencilliği ve bunun yanında Tanrı’ya yakışmayan diğer tutku ve zayıflıkları ortadan kaldırır.

Değerli okuyucumuz, yaşam bahçenizdeki çiçeklerin, güllerin açmasını, ağaçların meyve vermesini, kuşların o bahçede insanı mest eden nağmeler söylemesini, ötmesini, çocuklarınızın mutlu, sevinçli, komşularınızın, yakınlarınızın da huzurlu olmalarını istiyorsanız, bencilliğinizin yok olması gerekmektedir. Bu yol size de açılmıştır. İsa Mesih sizde bu işi başarmak istiyor, çünkü O, günahlı insanların bunu başaramadıklarını iyi biliyor. Bencillikten kurtuluş insanın kendi çabalarıyla elde edilemez. Bu, Tanrı’nın İsa Mesih aracılığıyla sunduğu bir armağandır. Sizin yapacağınız, İsa Mesih’i yüreğinize davet etmek ve yaşamınıza egemen kılmaktır.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Ali Bey’in ailesi ile birlikte oturduğu köyün göze çarpan bir özelliği yoktu. Ali Bey ve ailesinin de öyle göze çarpıcı bir özellikleri yoktu. İşlettiği dükkânın geliri ile zor zor kendisini ve ailesini geçindirebiliyordu. Hiçbir zaman dükkânını geliştirebilecek kadar yeterli bir kazanç sağlayamıyordu. Günün birinde Ali Bey yabancı bir memlekette daha iyi çalışma olanağının bulunduğunu bir arkadaşından öğrendi. Arkadaşı, onun orada sağlayacağı iyi kazançla hem ailesini geçindirebileceğini hem de para biriktirebileceğini söyledi. Bu fikir Ali Bey’in çok hoşuna gitti. Yabancı memlekette şansını denemeye karar verdi. Dükkânını satarak ailesine bir miktar para bıraktı. Onların daha sonra kendisini izleyebileceklerini umuyordu.

O memlekete varınca kendine bir oda tuttu. Güvence olarak ev sahibine biraz para vermek zorundaydı. Hemen iş aramaya koyuldu. Ne yazık ki, iş bulmak o kadar kolay bir şey değildi… Arayışına gece gündüz devam etti. Her geçen gün elindeki para azalıyordu. Para harcamadan karnını nasıl doyurabilirdi ki? Daha sonra kira vermekle daha fazla başa çıkamayacağını anladı. Aradan iki ay geçince ev sahibi kapıya dayandı. Ali Bey çok utanmıştı. ”Efendim” dedi “bana sabır gösterin. Daha iş bulamadım. Bu yüzden size olan borcumu ödeyemiyorum.” Ev sahibi iyi biriydi. Ali Bey’е anlayış göstererek kirayı erteleyeceğini söyledi.

Ali Bey iş aramaya devam etti. Ama maalesef hiç bir iş bulamadı. Üçüncü ayda durumu daha da kötüleşti. Borç ve sıkıntıları arttıkça artıyordu. Ev sahibi yine kirayı almaya geldi. Utanç içindeki Ali Bey bir süre sustuktan sonra şunları söyledi, “Efendim, sizin iyi yürekli ve merhametli bir adam olduğunuzu söylerler. Bu son üç ayın borcunu bana bağışlayın. Şimdiden sonra size gerekeni ödeyeceğim.”

Ev sahibi şöyle yanıt verdi: “Evet, iyi yürekli ve merhametli bir kimseyim. Ama bunun yanı sıra da adaletli biriyim. Borcunuzu ödemelisiniz. Çünkü gelecek zamana ait borçları ödemekle geçmişe ait borçları silemezsiniz. Müsaade edin size bir öğüt vereyim. Borçlarınızın sizi boğacak kadar artmasına bir daha izin vermeyin.” Bunu dedikten sonra kalkıp gitti.

Aradan bir süre daha geçti. Ramazan ayının sonuna doğru Ali Bey’in orucunu bozması için kuru bir ekmek parçasından başka bir şeyi yoktu. Borcu da boynuna asılı ağır bir zincir gibiydi. Ev sahibinin bayramda borcunu almaya geleceği düşüncesiyle Ali Bey bayramın gelmesini hiç istemiyordu. Borcunu yine ödeyemezse sokağa, hatta hapse bile atılabileceğini, bu yaban ellerde evsiz barksız kalacağını biliyordu.

Bayram geldi. Ali Bey’in kendine bayramlık alacak parası yoktu. Tanıdıktan tanıdığa gidip yardım diledi. Ama yardım dilediği her arkadaşından aynı yanıtı aldı: “Kardeşim, seninle aynı durumdayız. Bende olmayanı sana nasıl verebilirim ki? Benim de borçlarım var, ödemem gerek. Kim bilir bana ne yapacaklar ödeyemediğim için…“

Ali Bey borç para peşinden koşmaktan vazgeçti bir süre sonra. Ertesi gün oruç tutup, boynunu büktü ve başına gelecekleri düşünmeye koyuldu. İçi bazen kararıyor, bazense öfkeyle dolup taşıyordu…

O gece beklediği gibi kapı çalındı. Ama kapıda duran ev sahibi değil, onun oğluydu. Ali Bey öfke ile dolarak onunla görüşmek istemediğini bildirdi. Ali Bey’in gösterdiği saygısızlığa rağmen o arkadaşça elini uzattı ve öfke dindiren tatlı bir dille konuşmaya başladı: “Kardeşim, buraya seni azarlamaya değil, sana müjde getirmeye geldim. Babamla ben fakirliğini gördük. Sana acıyoruz. Memleketten uzak olmanın üzüntüsü içinde olduğunu anlıyoruz. Babam adaletli bir adamdır. Bu yüzden borcunu görmemezlikten gelemez. Ama sana olan sevgisi yüzünden benim çalışıp, gereken parayı kazanmamı bana teklif etti. Bunu seve seve yaptım. Borcunu ödeyecek parayı yanımda taşıyorum. Buyur, al. Yarın babama gidip cesaretle ona bu parayı verebilirsin. Allah seninle olsun…” dedi.

Ne var ki, Ali Bey teşekkür edeceğine, gururla dolarak ev sahibinin oğluna burun kıvırdı. “Seninle görülecek bir işim yok benim” dedi. “Senin sadakana da muhtaç değilim. Babanla görüştüğümde ben bir hal çaresini bulurum. Paran senin olsun. Haydi, güle güle sana.” Parayı ona doğru fırlattı ve kapıyı gösterdi. Ev sahibinin oğlu bir süre suskun durdu. Gözleri hüzünle dolmuştu. Sonra parayı topladı ve sessizce ayrıldı oradan.

Ertesi gün ev sahibi kapıya geldi. Ali Bey hâlâ kızgın ve şaşkın olduğu halde, ev sahibinin ayaklarına kapanıp, af ve merhamet dilemekten başka bir şey düşünemedi.

Ev sahibi şöyle konuştu: “Dün akşam oğlumun kişiliğinde size af ve merhamet sundum. Ne onu ne de onun getirdiği af ve merhameti kabul ettiniz. Ayağınıza kadar gelmiş olan bu fırsatı teptiniz. Size daha fazla merhamet gösterme olanağım yoktur.”

Ali Bey ne desin? Korktuğu başına geldi ve evden atıldı. Evden eve, kasabadan kasabaya dilenmeye çıktı. Günün birinde açlık ve soğuktan çok hastalanarak memleketinden ve sevdiklerinden çok uzak yabancı bir diyarda öldü.

Arkadaşım, siz de bu Ali Bey’e benziyor musunuz? İyiliği kötülükten ayırt edebildiğiniz zamandan bu yana Allah’a karşı olan borcunuz çoğalmadı mı? Allah’ın yasakladığı şeyleri sık sık yapmadınız mı? O’nun sizden beklediği şeyleri ihmal etmediniz mi? Zaman zaman kötülüğü bırakıp, iyi şeyleri yapmaya gayret etmediniz mi? “Bunu yaparsam Allah borcumu silecek“ diye düşünmediniz mi?

İyi niyetleriniz, tövbeleriniz ve iyi işleriniz, dua ve oruçlarınız bile, geçmişteki günahlarınızın borcunu ödeyemez… Gelecekte yapağınız iyi işler zaten Allah’ın önünde yapmanız gereken görevi yerine getirmekten başka bir şey değildir. Gelecek zamanda borçlu olduğunuz şeyleri ödemeniz, geçmişte işlediğiniz suçları ve yapmayı ihmal ettiğiniz şeylerin borcunu nasıl silebilir ki?

Başkaları peygamber ya da ermiş olsalar bile, günahlarınızın borcunu ödemekte size yardımcı olamazlar. Çünkü onlar da sizin gibi insandır. Onların da Allah’a karşı borçları vardır. Onlar da yalnız Allah’a sığındılar. Çünkü hüküm gününde herkes sadece kendisi için adaletli Allah’ın önünde hesap verecektir…

Allah sizin günahlarınızın borcunu ödeyemeyeceğinizi görüyor. Hesap gününün yakın olduğundan herkesin haberi var. Allah size merhamet etmiştir. Size bir kurtuluş yolu hazırlamıştır. Ev sahibi oğlunu gönderdiği gibi, Allah da ruhsal açıdan oğlu olan İsa Mesih’i bu güzel müjdeyi getirmesi için yücelerden gönderdi. İsa Mesih dünyanın kurtarıcısıdır… Allah O’nun aracılığıyla tüm insanlık için günah ve sonsuz ölümden kurtuluş sağladı…

Allah sizinle kendisi arasında barış ve dostluk sağlamak için ezeli Kelam’ı olan İsa’yı gönderdi. O, Allah’ın katındaki görkemli mirasını bıraktı, yeryüzüne geldi. Yaşadığı hayatı sizin için yaşadı… Canını sizin için verdi…

Sevgili kardeşim, kimse kendisi veya başkası için af sağlayamaz. Af, Allah’ın bir hediyesi, bir lütfüdür. Yalnız O bunu sağlayıp insanlara sunabilir. Allah’ın İsa Mesih aracılığıyla sunduğu affı reddederek günah ve suçlarınıza en korkunç suçu eklemeyin… Mesih’in sizin uğrunuza kurban oluşunu, Allah’ın ödemiş olduğu ücret olarak kabul edin. Allah´ın ödediği bu ücret sayesinde bağışlanıp kendisiyle barışabilirsiniz. Allah, borcunuzu ödemekle hem adaletini hem de sevgisini açıkça gösterdi. Geç olmadan bu affı kabul edin… Çünkü Allah, sunduğu iyiliği reddedenleri yargılayacaktır…

İsa Mesih size şöyle sesleniyor: “Ey bütün yorgunlar ve yükleri ağır olanlar! Bana gelin, ben size rahat veririm. Boyunduruğumu takının ve benden öğrenin. Çünkü ben yumuşak huylu ve alçakgönüllüyüm. Böylece canlarınız rahata kavuşur.” (İncil’den, Matta 11: 28-29)

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Özgecmişim

Ben Mutlu, 1961 doğumluyum. Almanya’da, küçük bir şehirde doğdum. Ailem beni iyi yetiştirdi. Hıristiyanlı’ğın Katolik mezhebine ait kurallara göre yetiştirildim. Her pazar günü kiliseye gidip ayine katılırdık. Onaltı yaşına geldiğimde artık pek cazip gelmiyordu. Bu törenler beni sıkıyordu. “İnanç yalnız ölümün kapısının önündekiler için iyi. Ölmek üzere olanlar için bir ümit olması lazım. Ama ben daha gencim.”, diye düşünüyordum. Bundan dolayı genelde hayatı iyileştirmek için konunun çekirdeğine inerek asıl olan şeyleri bulmak istedim. Lise yıllarımda Hegel, Feuerbach, Adorno, Habermass ve Markuse’nin eserlerini okudum.

1980′de Almanya’da Yeşil Hareketi başladığı zaman ben de onların fikirlerini destekledim. Ben “Herkes yalnız para düşünüyor, dünyamız ölüyor” diye düşünüyordum. Frankfurt’ ta yeni bir hava alanı için binlerce çam ağacı kesilecekti. Bunu protesto etmek için onbinlerce kişi Frankfurt ormanında toplandı. Buna ben de katıldım. Ayrıca Frankfurt’un merkezinde de bir gösteri yaptık. Hem ormanda hem de şehir merkezinde o kadar çok şiddet gördüm ki, bu hareketin de bir çare olmadığını anladım.

Aynı zamanda ailemden ayrıldım. Çünkü aramız bozuldu. Ayrılmadan önce babamla pek anlaşamazdık. O bazen sinirli bir adam oluyordu ve beni yirmi yaşında olduğum halde hala İncil’in sözleriyle eğitmek istiyordu. Bundan nefret ediyordum.Kendisinin İncil’e göre yaşamadığını gördüğüm için babamın düşüncelerini kabul etmedim. Sonunda bir arkadaşıma sığındım ve iki ay için tavan arasında küçük bir odada yaşadım.

Düşünmek için çok zamanım vardı. Yalnız dört ay askerlik yaptıktan sonra bu görevime doğduğum şehirde sivil hizmet yaparak devam ettim. Bir yıl için hastaları özel arabayla okullarına ve işlerine götürdüm. Bu arada iki arkadaşımla beraber küçük ve eski bir ev tuttuk.

Mahatma Ganddi’nin felsefesini okudum ve ona hayran oldum. O İncil’den yola çıkarak içerisinde hiçbir şiddet unsuru bulunmayan bir felsefe yarattı. Hindistan’dan onunla İngiliz’leri kovdu.

Ama yinede bütün bu fikir ve hareketlerle ve kendi düşüncelerimle bırakın dünyayı kendimi bile değiştiremeyeceğimin farkına vardım. Bana, İncil’de sanki bir cevap saklıymış gibi geldi.

İncil’i satın alıp okumaya başladım. Her boş anımda İncil’i okudum. Böylece iki ay geçti. İncil’de İsa’nın yaşamını dört kişi tasvir eder. Okurken, İsa’nın gücünün, sevgisinin ve kendi suçlarımın farkına vardım. Tanrı’nın bana büyük bir hediye vermek istediğini anladım. Ben suçlu olduğumdan cehennneme gidecektim. İsa bunu benim için yüklendi ve bu yüzden çarmıhta öldü. Adaletim için ölümden dirildi. Bunu kabul etsem, affedileceğimi biliyordum. Ama öbür taraftan hiç bilmediğim sorunların da başlayacağını biliyordum. İsa beni büsbütün serbest bıraktı. Ama onu gerçekten izlemeye başlamak ve ne dediğini anlamak için bir şey gösterdi: Onu izlemek için sanki yüksek bir dağa çıkmam lazımdı. O kadar yüksek ki, ucuna vardıktan sonra aşağa gitmem ve kocaman bir denize girmem gerekiyordu. Denizde bütün yaşamım boyunca yüzmem gerekliydi. Tabiî bir insan bunu yapamaz. Bir kaç saat yüzdükten sonra yorulur ve suda boğulur. İşte bu yüzden İsa’ya itiraz eden fikirlerim vardı. Ama bir anda İsa’nın beni suyun altından taşıyacağının farkına vardım. Bu gerçekten ve İncil’de yazılan şeylerden hiç şüphelenmiyordum. Tanrı’nın davetini kabul etmezsem kendi kendimi kandırmış olacaktım.

Üç gün sonra İsa’yı izlemeye karar verdim. Dua ederken yaşamımı ona verdim ve yüreğim büyük bir sevinçle doldu. Sanki yüreğimden büyük bir yük kaldırılmış gibi hissediyordum. O zamandan beri artık Tanrı’yla İsa’nın adıyla konuşuyorum ve O’na Babam diyorum. O’nun istediği şeyleri her gün İncil’den öğrenmek istiyorum. Çünkü O’nun istek ve öğütlerinin benim için en iyisi olduğunu biliyorum.

Şimdi ailemle de aramız düzeldi. Eski arkadaşlarımdan bazılarını kaybettim. Kabul ettiğim inancı reddettiler. Kardeşlerim de bana soğuk davrandı. Sehirdeki Katolik lider beni kiliseden kovdu, çünkü Tanrı’nın sözünü Roma’daki Papa’dan daha yüksek tuttum. Bir kaç yıl sonra mezhebimi değiştirip Protestan oldum.

Bir kaç sene öğretmenlik yaptıktan sonra aynı şekilde İsa’ya bağlı olan eşimle tanıştık ve evlendik. Böylece Göksel Babamızdan büyük, hak kazanmadığım bir hediye daha aldım. Bu güne kadar İsa’yı izleme kararımdan hiç pişmanlık duymadım. İsa bana özgürlük, sonsuz yaşam ve her zaman dua ederek Tanrı’yla konuşma yetkisini verdi. Bu avantajı bol bol kullanmak istiyorum.

Şöyle ki, bütün sorular ve sorunlara karşı İncil’i okuyarak bir çevap bulabilirim:

“Tanrı bizden yana ise, kim bize karşı olabilir? Öz Oğlunu bile esirgemeyen, O’nu hepimizin uğruna ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize her şeyi de bağışlamayacak mı? Tanrı’nın seçtiklerini kim suçlayacak? Onları aklayan Tanrı’dır. Kim suçlu çıkaracak? Ölmüş, üstelik dirilmiş olan Mesih İsa, Tanrı’nın sağındadır ve bizim için aracılık etmektedir. Mesih’in sevgisinden bizi kim ayırabilir? Sıkıntı mı, elem mi, zulüm mü, açlık mı, çıplaklık mı, tehlike mi, ya da kılıç mı? Yazılmış olduğu gibi:

“Senin uğruna bütün gün öldürülüyoruz, kasaplık koyunlar sayılmışız.”

Ama bizi sevenin aracılığıyla bunların hepsinde galiplerden üstünüz. Eminim ki, ne ölüm, ne yaşam, ne melekler, ne yönetimler, ne şimdiki ne gelecek zaman, ne güçler, ne yükseklik, ne derinlik, ne de yaratılmış başka bir şey Rabbimiz Mesih İsa’da olan Tanrı’nın sevgisinden bizi ayırmaya yetecektir.”

Romalılar 9:31-39

İrtibat: mektup@gercekhikaye.de

Bu kısa öykü yaşamınızı kurtarabilir. Gerçekten. 🙂

İşte Ayı’nın ölüm listesini anlatan öykümüz.

Bir gün ormanda büyük bir heyecan yaşanır.

Ayı’nın bir ölüm listesi yaptığı hakkında bir dedikodu dolaşır ormanda.

Herkes listede kimin olduğunu merak eder. İlk önce Geyik bütün cesaretini toplayıp ayıya gider ve ona sorar:

“ Afedersin Ayı, ama bir sorum olacaktı. Acaba benim adım da listede var mı?”AyıAyı

“Evet,” der Ayı, “senin adın da listede.”

Geyik korku içinde dönüp hızla oradan uzaklaşır. Gerçekten de iki gün sonra ölü olarak bulunur.

Ormanda yaşayan hayvanların korkusu daha da artar ve dedikodu kazanı başka kimlerin listede olduğu hakkındaki tahminlerle kaynar.

Sabrı kalmayıp Ayı’ya giderek listede olup olmadığını soran ikinci hayvan Yaban Domuzu olur.

“Evet, senin adın da benim listemde,” der Ayı.

Yaban Domuzu korkudan ödü patlayarak Ayı’nın yanından ayrılır. Derken o da iki gün sonra ölü olarak bulunur.

Ormanda yaşayan hayvanlar arasında panik başlar. Çok geçmeden Tilki de cesaretini toplayıp Ayı’ya gider.

“Ayı, listende benim adım da var mı?”

“Evet, senin adın da var.”

“Benim adımı silebilir misin?”

“Tabii silerim.”

Yazarı bilinmiyor

Bu öyküden iki şey öğrenebiliriz:

1. Hiç mücadele etmeden kaderimize boyun eğmemeliyiz ve çoğunluğun yaşadığının aynısını yaşamak zorunda değiliz. Kaderinize boyun eğmeyin!
2. Doğru soruları sorarsak geleceğimizi değiştirebiliriz. Bunun için cesur olmak gerekir, değil mi? Mesela şu soruları sorabilirsiniz: “Tanrı hakkındaki gerçek nedir? Cennete nasıl gidebilirim?” “İsa sadece bir peygamber mi, yoksa bundan daha fazla bir şey mi?” “İsa benim günahlarım için ve benim Tanrı tarafından bağışlanmam için çarmıhta öldü mü?” Bu soruları soracak kadar cesaret gösterdiyseniz, soruların cevabının yazılı olduğu İncil’i okuyacak cesareti de gösterebilirsiniz!

Siz ve ben – biz birlikte geleceğe yön verebiliriz. Hatta bu bizim sorumluluğumuzdur.

Kendinize şu soruyu sorun:

Geleceğimi olumlu olarak biçimlendirmek ve değiştirmek için önümüzdeki haftalarda pratik olarak ne yapabilirim?

Dünyamız, sonsuz okyanusta yüzen bir topa benzer. Bilim adamları derler ki: “Teleskoplar (gök dürbünleri) geliştikçe kâinatın sonsuz derinlikleri beliriyor.” Bilim adamları, dünyamızdan çok daha büyük olan milyonlarca yıldızları keşfettiler. Yıldızlar geniş mesafelerle birbirlerinden uzak, bu sonsuz boşluğun içinde yüzmektedirler. Bize anlatıyorlar ki: Ufak bir topa benzetilen dünya, binlerce seneden beri hareketine devam etmektedir. Ne kadar genişliktedir bu kâinat? Ne kadar zamandan beri mevcuttur? Ne zamana kadar devam edecektir? Kesin olarak kim söyleyebilir?

Bütün bunlar bize, ne kadar ufak olduğumuzu ve ömrümüzün ne kadar kısa olduğunu düşündürür. Dünyamız uçsuz bucaksız olan bu okyanusta yüzen bir top ve biz bu top üzerinde sadece bir zerre, çabuk beliren ve hemen kaybolan, yanıp sönen bir ışığız. Davut Peygamber şöyle demiş: “İnsan nedir ki, onu anasın, ey Tanrı?” Eğer bugünkü bilimin ışığı altında düşünürsek bu sözü daha iyi anlarız. Evet, bu dünya üzerindeki ömrümüz çok kısadır ve kendi kendimize baktığımızda, kendimizi bir hiç görürüz. Acaba hem dünyayı, hem de bizi yaratan yüce Tanrı da bizim gibi mi düşünüyor? Yoksa “Tanrı’nın düşünceleri bizimkinden ve O’nun yolları bizim yollarımızdan çok daha üstündür” diye konuşmuş olan Hazreti Yeşaya haklı mıydı? Çoğu zaman bizler bir şeyi büyük olduğu için önemli ve değerli sayarız. Ama Tanrı için, yarattığı kâinatın büyüklüğü ve devamı neden o kadar değerli olsun? Tanrı, insanı yaratıklarının en üstünü olarak yarattığını bildirmiyor mu? O kadar az gelişmiş akıllarımızla kendimizi birer “hiç” görürken, acaba Tanrı bizi daha mı değerli sayar?

Sevinçle söyleyebiliriz ki, Tanrı bizi, bizden daha fazla düşünmektedir. Bizi korur, bize bakar ve bizim şimdiden sonsuzluğa kadar kendisinde olmamızı ister. Bizleri O´na dönmeye davet eder ve bizleri kabul ettiğine inanmamızı diler. Sizlere bu şaşkınlık yaratıcı gerçeği anlatmak amacıyla şu güzel ve kısa öyküyü anlatmak istiyorum:

Bir gün çocuğun biri büyük özenle ve maharetle ufak bir kayık yapar. Kıvançla onu nehre indirir ve yüzmesini seyreder. Ama bir gün çocuk küçük eserini yüzdürürken ani bir rüzgâr esmeye başlar, kayık akıntıya kapılarak sürüklenir ve hemen gözden kaybolur. Kayığın kayboluşu üzerinde bilmem çocuğun üzüntüsünü tarif etmeye gerek var mı? Sizler de takdir edersiniz ki, kayığın küçük ve kolay elde edilir olmasına rağmen, onun kayboluşu yapıcısına derin bir üzüntü vermiş.

Bir kaç gün sonra, çocuk kayığını bir dükkânda görür. Zedelenmiş olmasına rağmen çocuk derhal kayığını tanır ve ona sahip olmak ister. Dükkânda oyuncağa iki lira fiyat koymuşlardır. Bu bir çocuk için çok paradır. Ama çocuk her ne pahasına olursa olsun, onu elde etmeye karar verir. Kayığı için severek fedakârlık yapar. Çocuk, bir kaç günlük sıkı çalışmadan sonra iki lirayı kazanır ve hemen dükkâna koşar. Dükkâncıya iki lirayı verip kayığını sevinçle kucaklayarak geri alır ve onu evine getirirken şöyle der: “Seni ben yaptım, şimdi ise satın aldım. İkinci defa benim oldun.”
Buna benzer bir şekilde Tanrı bizi yarattı, ama biz günah akıntısına kapılarak Tanrı’dan ayrı düştük. Bedenen, aklen, kalben kirlendik, bozulduk. Her şeye rağmen Tanrı bizimle ilgilenmektedir. Kutsal Kitap´ta anlatıldığı gibi, Tanrı, bize olan sevgisini ve alakasını göstermek için insan olup aramıza gelmiştir. Böyle bir şey mümkün değildir diye hemen itiraz edebiliriz. Ama Tanrı’ya iman edersek, O’nda her şey mümkündür.

Tanrı, İsa Mesih’te aramıza gelmiştir. Bunun kanıtı İsa Mesih’te gördüğümüz sevgidir. Hiç bir insan, peygamber dahi, kendiliğinden İsa Mesih kadar sevgi gösteremez. Sevginin en üstün noktası, İsa Mesih’in düşmanları olan bizler uğruna hayatını feda etmesidir. Çarmıh üzerinde ölerek bizim günahlarımızın borcunu ödedi ve bizi sonsuzluk boyunca helak olmaktan kurtardı, bizi satın aldı. Artık günahın çocukları değil, tekrar Tanrı’nın çocukları olabiliriz. İsa Mesih, ölümden dirilerek bize de ölümden dirilmeyi bağışladı, ta ki daima O’nunla beraber yaşayabilelim.

İsa Mesih, günahlarımızın borcunu ölümüyle ödeyerek korkunç ağırlıkta bir bedel vermiştir. Ama Tanrı sonsuz sevgi olduğundan, bunu fazla acayip görmemeliyiz. O, kendi büyüklüğüne göre davranmıştır.

Okyanusta yüzen bir topun üzerinde bir zerre olan insan! Zerre kadar olsak bile, bu kâinatta her ne kadar ufak isek de, yine Tanrı bizi çok sevmekte ve bizimle ilgilenmektedir. Bizi O yarattı ve bizi O kurtarıp kendisine döndürdü. O’nun sevgisinden dolayı İsa Mesih aracılığıyla ile biz O’nunuz. Bizi seven Tanrı´ya hamdolsun.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden ve diğer yayınlarımızdan isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org

Bir kedi olması da mümkün olabilen bir fare – bütün gerçekler ve sadece gerçekler!

Dış dünyadan fazlasıyla kopmuş olan bir köye günün birinde bir yabancı gelir. Küçük bir erkek çocuğuyla arkadaş olur ve ayrılırken ona bir veda armağanı vermek ister. Bir kedi. Şöyle der: “Bak, senin için bir kedi! Ne tatlı değil mi?” Ama gerçekte bu kedi, gri renkli, küçük bir faredir.

O güne kadar hiç kimse bir kedi ya da bir fare görmemiş olduğu için hiç kimse bir şeylerin yanlış olduğundan şüphelenmez. Herkes bu küçük, tatlı, gri “kedi”yi çok sever. Sevmek de ne kelime, bütün köy, gerçekte fare olan bu “kedi”ye bayılmaktadır! Çocuğun bütün akrabaları “kedi”yi pek överler, çünkü daha önce hiç kedi görmemişlerdir.

Yıllar böyle geçip gider ve bu küçük, gri “kedi” beslenir ve sevilir.

Kedinin sahibi olan çocuk artık büyümüştür. Bir gün köye kedileri tanıyan biri gelir ve ona şöyle der: “Faren de pek güzelmiş!” Kedisine fare dendiği zaman çocuğun nasıl tepki gösterdiğini tahmin edebilirsin. Önce kendisini savunmak ister: “Bu bir fare değil, bir kedi! Bütün yaşamım boyunca biliyordum bunu. Sadece ben değil, köydeki herkes biliyor. İstediğine sorabilirsin!”

Tahmin edebileceğin gibi gerçeğin ortaya çıkması ve köydekilerin ikna olması çok uzun zaman alır.

Çocukluğundan beri öğrendiğin şeylerin gerçek olduğunu nereden biliyorsun? Gerçekleri bulamaman için onların önüne bir duvar örülmüş olamaz mı? En iyi arkadaşların ve akrabaların başta olmak üzere hemen herkes  aynı şeyden emin. Peki ya bu şey gerçek değilse? Gerçeği kendin aramaya çıksan, İncil’i kendin okusan ve İsa Mesih hakkında ne yazdığına kendin baksan daha iyi olmaz mıydı?