Seven Usak

SEVEN UŞAK

Uzun yıllar önce, soğuk ülkelerin birinde yaşayan zengin bir iş adamı, eşi, küçük kızı ve uşağıyla birlikte uzak bir kente doğru yolculuğa çıktı. Yolculuk, dört atın çektiği sağlam bir arabayla yapılıyordu. Kış mevsimi başlamış, kar bazı yüksek yerlere yağmıştı. At arabası saatlerdir hızla yoluna devam ediyordu. Atlar oldukça yorulmuştu. Sonunda mola vermek için arabayı durdurup bir hana girdiler. Orada bir süre dinlenip sıcak çorbalarını içtiler. Artık tekrar toparlanıp yola çıkmanın zamanı gelmişti.

Bu bölgeyi iyi tanıyan hancı şaşkınlık içerisinde onlara dönerek: “Aman efendim, ne yapıyorsunuz?” diye sordu. “Hava kararmak üzere, bu mevsimde her taraf yırtıcı kurtlarla doludur. Ayrıca soğuktan donma tehlikesiyle de karşı karşıyasınız. Lütfen beni dinleyin, gitmeyin, geceyi burada güvenlik içinde geçirin. Sabah erkenden, gün ağarır ağarmaz yola koyulursunuz.” Hancı yalvaran bakışlarla onlara bakıyordu.

Zengin adam kararlı bir şekilde, “Hayır, Mahmut bey, hemen yola çıkmalıyız, yolumuz çok uzun” diye yanıt verdi. “Hem de kurtların dışarıya çıkmaları için vakit henüz erken. Elimizde silahlarımız, üzerimizde de kürklerimiz var. Akşam olmadan ve soğuk bastırmadan ikinci bir hana varır, orada geceleriz.”

Bu konularda oldukça deneyimli olan hancının tüm ısrarları boşunaydı. Yolcular hancıyla vedalaştıktan sonra yola koyuldular. Arabayı uşak sürüyordu. Bir süre buzlu yollar üzerinde ilerlediler. Hava kararmıştı. Sessizliği küçük kızın korku dolu sesi bozmuştu.

“Babacığım!” diye haykırdı küçük kız birden. “Uzaktan korkunç uluma sesleri geliyor, çok korkuyorum” diyerek sıkıca babasına sarıldı. Korkudan her yanı tir tir titriyordu. Babası şefkatle kızını kucakladı, saçlarını okşadı ve yumuşak bir sesle: “Korkma yavrum, korkacak bir şey yok!” dedi. “Bu ses, ormandan esen sert rüzgârın sesidir” dedi.

Küçük kız bir an rahatlamıştı. Başını babasının sevecen göğsüne dayamış, uyumaya çalışıyordu. Bey, uşağına arabayı daha hızlı sürmesini söyledi. Uluma sesleri ona hiç de yabancı gelmiyordu. Uşak da tehlikeyi sezmiş, atları dörtnala koşturuyordu. Beyin hanımı: “Keşke hancıyı dinleyip geceyi orada geçirseydik” dedi kısık bir sesle.

Bey uşağa bir silah uzattı ve “Bir tehlike var mı?” diye sordu. Uşak: “Birkaç yüz metre geriden kurt sürüleri bizi izliyor, efendim” diye yanıt verdi. Sesi kaygılıydı. Bey uşağa: “Kurtlar bize yaklaşınca, sen birine, ben de diğerine ateş ederiz. Kurtlar yaralı olanları yemekle uğraşırken, bizler de epeyce yol kat etmiş oluruz” dedi.

Kurtların ürkütücü sesleri çok yakından duyulmaya başlamıştı. Kimseden çıt çıkmıyordu. Sanki herkes nefesini tutmuştu. Kurtlar iyice yaklaşmışlar, arabanın çevresini sarmışlardı. Uşak ve bey silahlarına sarılarak birer kurt vurdular. Kurtlar hemen yaralı cinslerini parçalayarak yemeye başladılar. Bu, beye biraz zaman kazandırmış, bu arada araba biraz daha yol almıştı. Ama daha önlerinde kilometrelerce yol vardı. Kan kokusu aç kurtları çılgına döndürmüştü. Az sonra arabaya yetişip yeniden saldırmaya başladılar. Tekrar ateş edildi, yaralananlar diğerleri tarafından parçalanırken, araba biraz daha yol aldı. Ama han daha çok uzaklardaydı. Kurtlar arabaya yeniden yetiştiler. Tekrar ve tekrar ateş edildi. Kurt sürüleri bitmek tükenmek bilmiyordu. Artık silahlarda kurşun kalmamıştı. Araba büyük bir hızla ilerlemeye devam ediyordu. Han hâlâ çok uzaklardaydı.

Beyin eşi, küçük kızlarını korkunç kurtlardan korumak için onu sımsıkı kucaklamış, küçük kız da başını annesinin göğsüne gömerek, gözlerini yummuş, tir tir titriyordu. Şimdi ne yapacaklardı? Bey uşağa dönerek, “Atlardan birini salıver” dedi çaresiz bir şekilde. Uşak derhal dört attan birini çözdü. Kurtların bir kısmı atı kovalarken, diğerleri de arabaya atlamaya çalışıyorlardı. Çok geçmeden ikinci at da çözüldü.

Kurtlar kan kokusuyla çılgına dönmüş, deliler gibi ellerindeki avı parçalayıp yemekten bıkmıyorlardı. Araba hana epey yaklaşmıştı! Ancak birkaç dakikalık yol kalmıştı. Çılgın kurtlar arabanın merdivenlerine atlayıp içeridekileri parçalamak üzereyken uşak şöyle seslendi: “Efendim, seni, hanımını ve küçük kızını, hepinizi çok seviyorum. Kesinlikle size bir şey olmasını istemiyorum” diyerek kendisini azgın kurtların önüne attı. Kurtlar zavallı uşağı parçalarken, araba hana vardı.

Değerli okuyucular, bu küçük öyküde bir kez daha sevginin, sadakatin büyüklüğünü ve değerini görmekteyiz. Seven bir kimse, yeri geldiğinde sevdikleri uğruna canını bile vermekten çekinmez. Sevgi sözcüğü günümüzde öylesine çok kullanılmaktadır ki, asıl değerini ne yazık ki, kaybetmiş durumdadır. Eğer insanlar sevginin gerçek anlamını kavramış olsalardı, sevgi sözcüğünü böylesine sık sık ağızlarına almaya cesaret edemezlerdi. Gerçek sevgi, kendi çıkarını aramayan, her çeşit fedakârlığa hazır sevgidir.

Yalnız o arabadakiler değil, bizler de böyle olağanüstü bir sevgiyle sevilmekteyiz. Peki, ama bizi çıkar aramayan bir sevgiyle seven kişi kimdir? Seni ve beni eşsiz bir sevgiyle seven kişi İsa Mesih’tir, sevgili okuyucumuz. İncil Kitabı şöyle der: “Biz daha günahlıyken Mesih bizim yerimize öldü!” (Romalılar 5: 8).

Öyküdeki uşak, efendisi ve onun ailesi için canını feda ederek kendisini kurtların önüne attı. Hiç kuşku yok ki, onlar bu uşağa çok iyi davranmışlar, onu derin bir sevgiyle sevmişlerdi. Belki de ona birçok iyiliklerde bulunarak onu büyük kötülüklerden kurtarmışlardı. Bu nedenle de bu uşağın onlara karşı derin bir gönül borcu vardı. Peki, ama bizler İsa Mesih’e ne gibi bir iyilik yaptık? Tabii ki, hiçbir iyilik yapmadık!

Evet, dostum, İsa Mesih’e hiçbir iyilik yapmadık; O’nun sevgisini hak etmedik. Günahlı, itaatsiz ve bencil yaşantımızla Tanrı’ya ve insanlara üzüntü ve acı verdik. Kötü huylarımızla, bencil niyetlerimizle, çıkarcılığımızla, sadakatsizliğimizle, sevgisizliğimizle, merhametsizliğimizle Tanrı’dan uzaklaştık, hepimiz sonsuz ölümün ve cehennemin yolundaydık.

Bir gün Davut Peygamber kendi durumunu düşünürken Tanrı’ya şöyle yalvardı: “Kulunla yargıya girme; çünkü hiçbir canlı Senin önünde doğru çıkmaz” (Mezmur 143: 2).

Tanrı’nın önünde günahlıyız, suçluyuz. Ama bize acıyan ve bizi eşsiz bir sevgiyle seven Tanrı, bize akılları durduran bir yardım sundu: Tanrı’nın özünden olan, yaşamında hiçbir kusuru olmayan Mesih İsa, bizim günahlı yaşamımızı kendi üzerine aldı; hak ettiğimiz ölümü O bizim için öldü. Şimdi Tanrı, İsa Mesih’in ölümünü bizim ölümümüz yerine saymaya, İsa’nın kusursuz yaşamını ise, bizim yaşamımız yerine saymaya hazırdır. Demek ki, Tanrı’nın sonsuz sevgisinden kaynaklanan bu kurtuluşu kabul eden kişi, Mesih’in kusursuz yaşamını giyinmiş olarak güvenle, sevinçle Tanrı’nın huzuruna çıkabilir.

Öykümüzdeki uşağın arabadaki insanları kurtarmak için kendini kurtların önüne atması gibi, İsa Mesih de, biz günahlı insanları kurtarmak için bizim yerimize acı çekip ölmeye razı oldu.

İsa Mesih’in günahlılara olan sevgisi, kurumuş, çatlamış ve çöle dönüşmüş toprağa dökülen su gibidir. Toprak, suyu içine çekince yumuşar, üzerindeki bitkiler canlanmaya ve yeşermeye başlar; kısa bir zaman sonra meyve verdiğini bile görebiliriz. İsa Mesih’in bu eşsiz sevgisini imanla kabul eden günahlının da yüreği yumuşar, yaşamı canlanır ve iyi meyve vermeye başlar.

Yüreğini İsa Mesih’in sevgisine açan kişi, bencillikten uzaklaşır, sevgi, sabır, anlayış, tatlılık ve sevecenlikle dolar. İsa’nın sevgisi onun yüreğinde bir yaşam pınarı olur.

İsa Mesih’in sevgisine yüreğimizi açmak için şöyle bir dua edebiliriz:

“Tanrım, o uşağın sadakati ve sevgisi çok büyüktü; ama Senin bana olan sevgin bundan çok çok daha üstündür. Benim gibi bir günahlıyı kurtarmak için, İsa Mesih benim uğruma canını verdi. Buna iman ediyorum. İsa Mesih’in eşsiz sevgisi ve kurtarışı için sana sonsuz teşekkürler sunarım. Ben de bencillik ve sevgisizlik yollarımdan kesinlikle vazgeçip bu sevgi yolundan gitmek istiyorum. Lütfen elimden tut, İsa Mesih’in yolunda yürüyebilmem için bana yardım et. Âmin”.

Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz yazı hakkında söyleyece­ğiniz veya soracağınız bir şey varsa, lütfen bize mektup yazınız. Kurtuluş konusunda daha fazla bilgi edinmek isterseniz, ücretsiz Kutsal Kitap derslerimizden isteyebilirsiniz. Haberlerinizi bekliyoruz.

Mutlu Kaynak

mektup@tevratzeburincil.org